Categorie: Intentioneel leven

Kom ik middenin een pandemie met dankbaarheid aanzetten?

Ja. 

Want als je elke dag opschrijft waar je dankbaar voor bent, zorgt dat ervoor dat je naast negatieve gevoelens ook positieve gevoelens ervaart. En dat geeft heel veel steun.

Een citaat uit de Volkskrant van vandaag, die twee wetenschappers over dankbaarheid interviewde: 

“Dankbaarheid blijkt een beschermende werking te sorteren tegen psychische klachten en is een aanjager van veerkracht; mensen die dagelijks een dankbaarheidsdagboek bijhouden waarderen hun leven hoger en ervaren een betere mentale gezondheid dan mensen die dat niet doen.”

Aan Evelien van Veen van de Volkskrant mag ik als ervaringsdeskundige vertellen over het bijhouden van een Dankboek, wat ik nu al vijf jaar doe:

“Het heeft me een stuk opmerkzamer gemaakt voor wat ik belangrijk vind. Dat zijn familie en vrienden – als je na een tijd je lijstjes terugleest, gaat het bijna altijd om mooie momenten met anderen. Het heeft me ook rustiger gemaakt. Ik maal minder om zichtbaarheid op sociale media, bijvoorbeeld, terwijl ik daar vroeger heel druk mee was.”

Evelien vroeg ook of het schrijven me uit de put helpt: 

“Ja, ook. Door corona moeten thuiswerken met kleine kinderen is slopend, maar ik ben er wel een geduldiger vader van geworden, dat had ik me zonder dankbaarheidstraining vast niet zo gerealiseerd.“

Dit schreef ik bijvoorbeeld de laatste weken in mijn Dankboek:

Ik ben dankbaar voor…

• het dansen met mijn kinderen op Santé van Stromae
• een lange wandeling met vrienden door een mistig maar zonnig bos
• dat mijn oude stamcafé me als een verloren zoon onthaalde
• dat ik een writer’s block overwon door gewoon te beginnen met schrijven en niet te stoppen
• een inspirerende documentaire over het ondernemerschap van Ralph Lauren
• twee vrienden die me uit een werk-gerelateerde put praatten
• dat mijn vrouw en ik elkaar meer spreken door de avondlockdown

Ik hoop van harte dat je het schrijfritueel (uitleg) in deze moeilijke tijd een kans geeft.

Wil je meer artikelen lezen over intentioneel leven?

Schrijf je dan in voor mijn gratis nieuwsbrief:

Voornaam

E-mail:

Laat dit veld leeg als je een mens bent:

Aan het einde van het jaar verkeer ik zoals velen in een contemplatieve stemming. Tegelijkertijd kan ik in deze lockdown ook wat escapisme gebruiken.

Daarom deel ik met veel plezier een lijst met mijn favoriete dingen uit 2021. Even ontsnappen aan besmettingscijfers en varianten, door nieuwe boeken, inzichten, series en gedachtes te ontdekken. Hopelijk zit er iets tussen dat jij ook heel mooi gaat vinden.

Ik verstuurde onderstaande lijst aan 5.660 nieuwsbriefabonnees. Wil je ook wekelijks meelezen? Geef je hieronder op:

Voornaam

E-mail:

Laat dit veld leeg als je een mens bent:

De lijst

📍De dag beginnen met een boek in plaats van Twitter. Geen #ophef, maar verbeelding in de ochtend. Het kan zo krachtig zijn om een routine te vervangen. 

📍Het boek 4000 weken van Oliver Burkeman. De definitieve afrekening met FOMO en een pleidooi voor het durven maken van keuzes.

📍Zwaarder ontbijten: met een spinazie-omelet en bonen. Ik moet er een kwartiertje eerder voor uit bed maar krijg pas rond het middaguur weer honger (minder gesnack tussendoor). 

📍De laatste tijd zit ik steeds vaker ‘s avonds nog even met mijn laptop op de bank en lees ik stukken en tweets over Web3. Het onderwerp laat me niet los, ik ervaar hetzelfde gevoel van opwinding als toen ik op mijn veertiende sites in elkaar kluste. Ik zie de contouren van een nieuw en democratischer internet verschijnen. 

📍Het gevoelsleven van de Noorse romancier Karl-Ove Knausgard. Door zijn radicale openheid reflecteerde ik op mijn eigen vaderschap. Uit Vader:

📍Ook uit Noorwegen en een wereld om een paar weken heerlijk in te verdwijnen: Max, Mischa & Het Tet-Offensief van Johan Harstad.  Zo’n roman waarvan je de personages gaat missen. Daarnaast maakte de hartverscheurende plottwist uit De Overlevenden enorme indruk. Een gevoelig boek over broers die met elkaar en zonder elkaar kunnen. Geschreven door de Zweedse podcaster Alex Schulman (het grote voorbeeld van Sander Schimmelpenninck).

📍Als we de oceaan oversteken en zuidelijk afdalen komen we bij de Latijns-Amerikaanse literatuur. In de roman Het geluid van vallende dingen las ik over de desastreuse invloed van drugsbaas Pablo Escobar op de Colombiaanse maatschappij. En ik las voor het eerst een boek van Nobelprijs-winnaar Mario Vargas Llosa. In Voor uw liefde chanteert een louche boulevardjournalist een Peruaanse magnaat. Broeierige pageturner.  

📍Ik genoot onverwachts van een HBO-documentaire over het ondernemerschap van Ralph Lauren. Geen idee dat het zo’n selfmade man was, die veel van de dingen bedacht die we nu normaal vinden in de kledingwereld. En ik waardeer die Americana-esthetiek wel.

📍Ik ontdekte een hele scene van ondernemers en investeerders die publiceren over verdienmodellen voor onafhankelijke online makers. Zoals Packy McCormick van Not Boring (dit stuk over Fun & Money), Li Jin (over hoe je van ‘100 true fans‘ kunt leven) en Nathan Barry’s podcast The Art of the Newsletter en zijn stuk The Ladders of Wealth Creation. Helpt, terwijl ik nadenk over de toekomst.

📍Stilte in de winter, krekels in de zomer. Ben van een drukke uitgaansstraat verhuisd naar een dijkhuisje. 

📍Het tempo verlagen in wat wetenschappers de ‘hedonistic treadmill’ noemen. Dit frivole wetenschappelijke begrip vertaal ik graag naar ‘het hedonistische hamsterrad’. Wie comfort als een bron van geluk ziet, rent als een hamster in een rad eindeloos door. Je zult nooit een punt van tevredenheid bereiken omdat je altijd went aan een nieuw niveau van luxe en dan weer méér wilt. Maar ook met die valkuil in gedachte is het fijn om comfortabeler te leven. Als een tussenweg probeer ik comfort stapsgewijs toe te voegen in plaats van alles in één keer. We zijn verhuisd naar een huis met oud stucwerk, kartonnen deuren en plavuizen. Tegelijkertijd is het al een enorme upgrade qua ruimte. Dus genieten we eerst daarvan. En pas als we daar aan gewend zijn, gaan we verbouwen. Gaat dat hamsterrad net wat minder snel en ervaren we meer geluk.

📍Meer delen over mijn twijfels en mislukte experimenten, en daar niet zo bang meer voor zijn. Door de felle kritiek die we in 2019 met The Correspondent over ons heen riepen, ben ik in de jaren daarna in mijn schulp gekropen. De laatste maanden probeer ik weer open te zijn over twijfels en wat er fout gaat, en dat voelt veel krachtiger. Daarnaast benaderen mensen me die eenzelfde worsteling hebben doorgemaakt met adviezen en ervaringen. 

📍De droom om ooit vanaf Amsterdam Centraal een reis met de Venice Orient Simpleton Express te maken: 

📍Vaker deze nieuwsbrief schrijven. Het schiet er altijd bij in, maar als het me dan lukt, ben ik toch blij met het formuleren van iets waar ik al een tijd over nadacht, en jullie reacties nadien. Zoals bijvoorbeeld op de nieuwsbrief over een systeem bouwen voor je ideeën. 

📍De Instagram-sketches van Merijn Scholten – ‘heeey guysss‘ en ‘Lenie‘ van Tina de Bruin.

📍Werken met de jazzpiano van Oscar Peterson op repeat. Daarmee m’n meest gedraaide artiest van 2021 volgens Spotify.

📍Het maken van Jonge Jaren afgelopen zomer. Dat is een interviewserie waarin ik gearriveerde makers zoals Nasrdin Dchar, Typhoon, Marjolein Moorman en Matthijs van Nieuwkerk interview over de jaren voor hun doorbraak. Dit zijn de belangrijkste lessen die ik van hen leerde. In 2022 maak ik een nieuw seizoen. 

📍Bianca Schrijver voert de redactie over Jonge Jaren, en vanaf 1 januari 2022 komt ze fulltime in dienst bij de podcast POM die Alexander Klöpping en ik hebben. We financieren haar baan met de abonnementsgelden van 1.800 ‘vrienden van de show‘. Heerlijke nieuwe wereld!

📍Ik kreeg van een vriend en heel boekje over de geschiedenis en kunst van negronis 🖤

📍Het lockdown-theater van Micha Wertheim. Hij maakte er een heel nieuwe kunstvorm van, waarbij je als kijker totaal geconcentreerd in de maling wordt genomen en daarna uren wil napraten. Echt een verrijking. 

📍Het boek Essentialisme van Greg McKeown hielp me bij het maken van bewuste keuzes in mijn carrière en leven. Alles wat je doet gaat ten koste van iets anders, alleen hebben we dat vaak niet door. We proberen alles tegelijkertijd te doen, en vermijden ‘trade-offs’. Essentialisme geeft je handvatten om intentioneel te leven en vaker ‘nee’ te zeggen zodat je tegen andere dingen volmondig ‘ja’ kan zeggen.

📍De app Matter om nieuwsbrieven in te lezen en Readwise om highlights in artikelen, boeken en pdf’s te maken.

📍Curatie! De nieuwsbrief I Like to Watch voor het ontdekken van nieuwe series en De DocUpdate voor documentaires. 

📍De Rutte deepfake die we maakten met De Correspondent. Zelfs bij RTL Boulevard en Voetbal Inside ging het – inhoudelijk! – over politiek klimaatleiderschap. 

📍Per 1 maart 2022 doe ik een stap opzij bij De Correspondent. Dit citaat van filmregisseur David Lynch vind ik inspirerend terwijl ik me beraad op de toekomst: 

📍In de lijn van het citaat hierboven: dat ik de luxe heb mijn interesses te volgen. Dankzij FIRE heb ik kunnen sparen, en hoef ik niet meteen een nieuwe bron van inkomsten te zoeken nu ik wegga bij De Correspondent. Daarom probeer ik nu van alles uit en tegen 2023 hak ik een knoop door over wat mijn nieuwe bron van inkomsten wordt. Minimale vereiste is dat ik wel break-even draai met mijn experimenten. Deze nieuwsbrief en pfauth.com kosten me bijvoorbeeld 200 euro per maand. Dat is tegelijkertijd het bedrag dat ik maandelijks verdien aan affiliate-links naar bol.com. 

📍Ik genoot (en gruwelde) van de serie Billions over een machtsstrijd tussen een openbaar aanklager en malafide tycoon en de autobiografie van Hollywood-agent Michael Ovitz. Allebei een mooi inkijkje in de Amerikaanse ‘favor’-economie. Ik doe iets voor jou, jij voor mij. Transactioneel aan de ene kant, maar ook mooi om levenslange samenwerkingen te zien.

📍De alcoholvrije bubbels van wijnhuis Faber. Echt goede nep. 

📍Deze opbeurende Spotify-playlist met brassmuziek uit New Orleans:

Dat was ‘m! Ik wens je warme feestdagen toe, en alvast een hoopvol 2022. 

Ideeën zijn de brandstof van ons werk en leven.

Als we erover praten, zeggen we dat ideeën ons ‘overkomen’ of dat we ineens een ‘ingeving’ krijgen. We associëren ze met ongrijpbaarheid en spontaniteit.

Je hoort zelden hoe je ideeën kunt documenteren en organiseren.

Zonde, want ik denk dat je veel plezier kunt beleven aan het systematischer benaderen van je ideeën.

Home » Intentioneel leven

Ik wist dat ik het niet moest doen, en toch deed ik het elke ochtend weer.

Als ik wakker werd, ging mijn hand vanzelf naar het nachtkastje.

En een halve minuut na ontwaken, swipte ik door mijn timelines, inbox en nieuwsfeeds.

Buiten floten de vogeltjes, maar dat hoorde ik niet. Ik consumeerde #ophef en checkte of mensen terwijl ik sliep nog iets van me geliked hadden. 

Al die negativiteit en mijn eigen ijdelheid gaf me een slecht gevoel, maar de aantrekkingskracht van mijn telefoon was sterker.

Alsof ik elke dag achter een gokautomaat begon.

Tot ik me realiseerde dat ik ‘s morgens aan het ontbijt afgeleid was. Dat ik me niet echt op mijn gezin kon richten.

Omdat ik in mijn hoofd al met een probleem bezig was waar iemand me over gemaild had.

Op een dag was ik het zat, en deed ik het volgende:

• Ik haalde de oplader bij mijn nachtkastje weg en verplaatste deze naar de keuken;
• Voortaan legde ik voor het slapengaan daar mijn telefoon neer;
• Op mijn Kindle zette ik een aantal mooie romans;
• Als ik nu ‘s morgens wakker word, ligt mijn telefoon op een andere verdieping;
• Maar mijn Kindle ligt recht voor m’n neus;
• Daarom begin ik nu elke ochtend met tien minuutjes in een boek.

Ik ben zo blij met deze nieuwe gewoonte. In plaats van met #ophef, begin ik de dag met verbeelding. In plaats van met een zwaar gemoed, zit ik met een goed humeur aan de ontbijttafel.

Soms belandt mijn telefoon toch op m’n nachtkastje. Dan ligt de verslaving meteen weer op de loer. 

Daarom is de routine van mijn telefoon in de keuken leggen nu heilig. Dan komt de rest automatisch goed.

Welke slechte routine kun jij vervangen met een beter alternatief?

Wil je meer van dit soort tips ontvangen? Word dan lid van mijn gratis nieuwsbrief over intentioneel leven:

Voornaam

E-mail:

Laat dit veld leeg als je een mens bent:

Foto door Sander Weeteling op Unsplash

Home » Intentioneel leven

Actuele bestsellers laat ik in eerste instantie altijd links liggen. Dat een boek hoog in de hitlijsten staat, hoeft namelijk niets over de kwaliteit te zeggen. Een effectieve marketingcampagne volstaat. 

Maar als ik merk dat lezers er na een paar jaar nog steeds niet over uitgepraat zijn, geef ik het wél een kans. 

Zo las ik laatst de overweldigende roman Max, Mischa en het Tet-offensief. Dat zag ik in 2018 maandenlang in de etalages liggen, maar ik begon er pas aan toen ik Gijs Groenteman er nog steeds hoog over hoorde opgeven in zijn podcast. Het bleek zo’n roman waarvan je geen afscheid wilt nemen als je ‘m uit hebt.

Een andere podcast – die van Tim Ferriss – moedigde me aan om het boek op te pakken dat in 2014 prominent in elk zelfhulpschap lag: Essentialisme van Greg McKeown. 

Ferriss vertelde dat hij nog nooit zoveel zinnen in een boek had onderstreept  en het hem hielp de keuzes te maken die leidde tot het enorme succes van zijn miljoenen-podcast.

Vrij overtuigend pleidooi om er ook aan te beginnen, vond ik!

Essentialisme stelde niet teleur. Het boek kan je helpen bij het maken van bewuste keuzes in je carrière en leven. Alles wat je doet gaat ten koste van iets anders, alleen hebben we dat vaak niet door. We proberen alles tegelijkertijd te doen, en vermijden ‘trade-offs’. 

Essentialisme geeft je handvatten om intentioneel te leven en vaker ‘nee’ te zeggen zodat je tegen andere dingen volmondig ‘ja’ kan zeggen.

Het deed me denken aan een oefening die ik voor mezelf de “Warren Buffett-check” ben gaan noemen.

Buffett heeft, welja, een eigen piloot. En die piloot vroeg tijdens een van de vele vluchten om levensadvies aan de miljardair: hoe kon hij leren prioriteiten te stellen?

1. Buffett vroeg de piloot of hij een lijstje kon maken met zijn 25 belangrijkste doelen in het leven. Zo gezegd, zo gedaan. 
2. Toen vroeg Buffett of hij uit die doelen de vijf belangrijkste kon kiezen. Iets ingewikkelder, maar vooruit. 
3. Nu moest de piloot de doelen zes tot en met vijfentwintig naar een nieuwe lijst overhevelen. 
4. De titel van die nieuwe lijst? “Vermijd deze doelen koste wat het kost” 😱

Als de piloot zijn belangrijkste doelen wilde waarmaken, moest hij volgens Buffett er alles aan doen om te durven kiezen. Die twintig andere doelen die hij had opgeschreven, leiden hem alleen maar af van het leven dat hij écht wilde leiden. 

Trade-offs, dus. Ze zijn ontzettend moeilijk te maken, maar kunnen ervoor zorgen dat je niet meer achter de feiten aanloopt en je energie gaat naar activiteiten die je echt waardevol vindt.

Of, om het nog beknopter en op zijn Buffettiaans te zeggen:

The difference between successful people and really successful people is that really successful people say no to almost everything.

Warren Buffett

Welke trade-offs ga jij maken?

Home » Intentioneel leven

Ik hoop dat het goed met je gaat en dat je een weg hebt kunnen vinden in deze pandemie. Ik moest er zo aan wennen dat mijn dagelijkse ritme wegviel, herken je dat? 

Gelukkig heb ik nu een ochtendritueel ontdekt dat me houvast geeft aan het begin van de dag: ‘morning pages‘. In dit artikel vertel ik er meer over en waarom het zo waardevol ritueel voor me is geworden.

Van een gestructureerde werkweek naar heel veel afwisseling

Ik kan me het nu niet meer voorstellen, maar pre-pandemie ging ik vijf dagen per week, acht uur per dag naar de redactie van De Correspondent.

Nu ziet elke werkdag er anders uit. Soms werk ik thuis, dan weer in een café. Ik maak wandelingen met collega’s en waai soms aan op de redactie, waar een kleine groep collega’s werkt. 

Ik geniet van de afwisseling, maar merk ook dat ik meer ritme nodig heb. Soms kom ik dagen niet echt lekker op gang, of maak ik eindeloos rondjes in de draaikolk van mijn e-mailinbox. 

Rituelen helpen me in de stemming te komen voor waardevol werk, ze zorgen ervoor dat mijn goede voornemens daadwerkelijk gewoontes worden en ze geven een gevoel van controle.

Daarom zocht ik zo’n ankerpunt voor mijn ochtenden

Toen stuitte ik op ‘morning pages’. Het concept: je noteert je gedachten in een notitieboek, net zolang tot je drie bladzijden vol hebt.

De Amerikaanse schrijver en bedenker Julia Cameron benadrukt dat het geen goedlopende tekst hoeft te zijn. Niemand anders hoeft het te lezen. Noteer gewoon de gedachten die in je opkomen. Cameron noemt het ‘ruitenwissers voor de ziel’. Je schrijft al je gepieker van je af.

Elke morgen tussen half negen en negen uur – nadat ik de kinderen heb weggebracht en voor mijn eerste werkafspraak begint – pak ik mijn notitieblok erbij.

Ik ben er om de volgende redenen heel enthousiast over:

1. Ik kan er mijn gepieker achterlaten. Het is een onzekere tijd, dus ik merk dat ik af en toe overvallen word door gepieker. Die kan ik in mijn ‘morning pages’ kwijt, waardoor ik met een schone lei aan de dag begin. 
    
2. Het is een moment van rust en reflectie. Ik schrik er achteraf een beetje van, maar ik leefde na de lockdown alweer als een kip zonder kop. Gaan, gaan, gaan. Door dit rustige ritueel sta ik gegarandeerd dagelijks een half uur stil bij de betekenis van wat ik aan het doen ben en dat voelt heel waardevol.
    
3. Het helpt me bij het visualiseren van wat er die dag gaat gebeuren. Dat is fijn, want daardoor kan ik me bijvoorbeeld goed voorbereiden op een gesprek waar ik zenuwachtig of onzeker over ben. Ik kan me voornemen hoe ik het gesprek wil ingaan en visualiseren hoe dat voelt. Klinkt zweverig, maar ik merk dat spannende situaties me daardoor beter afgaan.
    
4. Ik kom op nieuwe ideeën. Door de rust en de onbevangenheid van het ritueel schieten me soms goede ideeën te binnen die ik na het schrijven in mijn todo-programma overneem. 

Ik moedig je aan het ook eens uit te proberen!

Zelf schrijf ik in het officiële morning pages-boek van Julia Cameron (en negeer daarbij de soms zweverige teksten), maar je kunt natuurlijk ook een notitieblok gebruiken.

Misschien denk je: moet ik nu naast een Dankboek ook nog eens in morning pages-boek schrijven? Nou, niks moet natuurlijk 😊. Maar ik denk dat twee vaste momenten van reflectie en stilte op een dag heel waardevol kunnen zijn.

Home » Intentioneel leven

Begin 2019 las ik Grip, de productiviteitsbijbel van Rick Pastoor. Ik paste vrijwel al zijn adviezen toe (accountability partner, weekly review, kwartaalreview & jaarplan) en werk nu veel meer aan belangrijke dingen die geen deadline hebben, maar die wel een groot verschil maken.

Dat vind ik heel belangrijk, want als ik door uitstelgedrag niet de motivatie weet op te brengen voor projecten zonder sluimerende deadline, mis ik denk ik een hoop mooie kansen op interessant werk en waardevolle ervaringen. Grip is hét medicijn tegen uitstelgedrag. 

Ook ervaar ik meer kalmte en voldoening, omdat ik beter weet wanneer ik kan stoppen met werken en dan ook echt *klaar* ben. 

Eén concept wat Rick in zijn boek onder de aandacht brengt heeft me daar enorm bij geholpen: de accountability partner. In dit artikel vertel waarom dat zo waardevol voor me is en wat ik er over leerde. 

🏖 De vakantietijd biedt een mooi moment voor reflectie en het formuleren van goede voornemens. Ik zou je willen aanmoedigen eens na te denken over het zoeken van een accountability buddy.

Ik heb nu 17 maanden een accountability partner

Met een accountability partner praat je elke week even kort over hoe de afgelopen week was, wat je plannen voor de huidige week zijn en houd je elkaar scherp op voornemens en actiepunten. 

Sinds maart 2019 heb ik zo’n partner. Daniel, heet hij. De gesprekken met hem helpen mij enorm en onze vriendschap is ook nog eens verdiept. 

Daarom wil ik nog eens een lans breken voor dit concept. 

Dat is nodig, zo vertelde de heer Pastoor mij, want niet elke Grip-lezer gaat aan de slag met de accountability partner:

“Ik merk dat dit een van de moeilijkste concepten uit het boek is om mensen echt warm voor te maken. De drempel is toch best hoog. Maar als ze het eenmaal doen zijn ze enthousiast.”

Dus in dit artikel deel ik een warme aanbeveling, plus enkele lessen die Daniel en ik leerden. 

Stap 1: iemand vragen (dat is best spannend)

Allereerst herken ik die drempel. Ik las Grip in januari 2019, wilde meteen een accountability partner en had pas twee maanden later de moed verzameld om Daniel te vragen. Het is toch spannend. Je stelt je open voor afwijzing. Een beetje zoals je vroeger op het schoolplein aarzelde om verkering te vragen aan die klasgenoot waar je al weken smoorverliefd op was.

Gelukkig zei Daniel meteen ja.

Sindsdien bellen we elke dinsdagmorgen een half uurtje. Eerst stel ik Daniel een kwartier lang vragen en tik ik mee, daarna draaien we de rollen om. Ik denk dat we het in die zeventien maanden vier keer hebben overgeslagen. Een keertje omdat ik een kind kreeg, een keer omdat Daniel geen bereik had in de bergen en allebei zijn we het een keer tijdens onze vakanties vergeten (goed teken). 

Onze vriendschap werd er sterker van. Allebei zijn we al een keer door een pittige periode gegaan, en die vaste wekelijkse halfuurtjes werden een soort ankerpunten waar we altijd samen keken naar wat we aan onze situaties konden doen. Hoewel we soms ook edities hebben gehad dat alleen naar elkaar luisteren ook genoeg was.

Dit soort vragen stellen we aan elkaar

We begonnen met de standaardlijst uit Grip en zijn deze steeds verder gaan aanscherpen voor onze persoonlijke situaties. 

We gebruiken inmiddels deze algemene vragen:

• Wat ging afgelopen week goed? Waarom?
• Wat had ik beter kunnen doen? Hoe pas je die les volgende week toe?
• Wat is je inzicht van de week?
• Wat zijn je drie grootste prioriteiten (Big Three) voor de komende week?

Daarnaast hebben we ongeveer vier persoonlijke vragen die helemaal afgestemd zijn op het werk en leven van Daniel en mij. Die persoonlijke vragen liggen vaak in de lijn van onze kwartaaldoelen. ‘Hoe ga je je podcast voor deze week voorbereiden?’ is er bijvoorbeeld eentje die Daniel me dit kwartaal stelt. En ik vraag Daniel tegen welke dingen hij ‘nee’ gaat zeggen omdat deze niet bij zijn prioriteiten passen.

Enkele dingen die we leerden:

• Bij vragen die om de voortgang van een project of voornemen draaien, werkt het voor ons beter om vooruit te blikken dan om terug te kijken. Want als je terugkijkt op je week, kun je altijd wel een verhaaltje verzinnen waarom je toch iets zinnigs hebt gedaan – ook al was dat misschien niet zo – terwijl je bij vooruitkijken vaker een specifiek actiepunt formuleert. Stel dat Daniel mij zou vragen hoe ik afgelopen week de podcast heb voorbereid. Dan kan ik van alles verzinnen om mijn acties te verantwoorden. Maar als hij me vraagt wat ik deze week ga doen om de podcast goed voor te bereiden, kan ik er nog invloed op hebben.
• Wat vervolgens goed voor ons werkt is om af te sluiten met de volgende vraag: ‘Welke nieuwe actiepunten kwamen er uit dit gesprek voort?’
• Hoe specifieker de vraag over de voortgang op een project of voornemen, hoe beter. Zo had een van ons een tijdje de vraag: ‘welk lastig actiepunt ga je in het halfuur na deze call tackelen?’
• Voor gewoontes die we onszelf willen aanleren hebben we korte checkvragen die we alleen met ja of nee hoeven te beantwoorden. Zoals: ‘heb je deze week minstens 3 uur Spaans gelezen of gesproken?’
• We vragen niet alleen naar elkaars werk, maar bespreken ook familie, vrienden en nieuwe dingen die we willen leren. Dit adviseert Rick ook, maar ik kan het niet genoeg benadrukken. Bewaak ook in je check-in privé- en werkbalans.
• We nemen ook bewust vragen op waar we energie van krijgen – het gaat dus niet alleen over onze verbeterpunten. Door in de check-in de nadruk te leggen op activiteiten waar je gelukkig van wordt (zoals schrijven, of dansen), ben je er vaker mee bezig.
• Wees flexibel. Als een vraag niet werkt, pas het aan. We hebben meerdere keren gedurende een kwartaal ondervonden dat een vraag uiteindelijk niet waardevol genoeg was. Soms moesten we deze scherper scherpen, soms bleek een andere vraag waardevoller.

Elk kwartaal duiken we de kroeg in voor een review

Daniel en ik schrijven op advies van Rick elkaars antwoorden op in een gedeeld Google Doc. Die nemen we op twee vaste momenten nog een keer door.

Ik lees die antwoorden tijdens mijn wekelijkse review altijd nog even, om te kijken of ik niets vergeten ben en mezelf te herinneren aan mijn prioriteiten.

Daarnaast nemen Daniel en ik aan het einde van elk kwartaal alle notities nog een keer door. Tijdens het teruglezen van deze ongeveer dertig pagina’s (!), noteren we enkele overkoepelende observaties en vragen. Gedurende onze wekelijkse gesprekken maken we af en toe een notitie dat we een bepaald vraagstuk dieper moeten bespreken in de kwartaalreview – die verzamelen we aan het einde van het kwartaal ook.

Vervolgens spreken we in levende lijve af. We eten bij mij thuis en duiken daarna de kroeg in. Daar bespreken we het volgende:

1. Ik deel mijn observaties en vragen over het kwartaal van Daniel, en doe suggesties voor nieuwe vragen; 
2. Daarna deelt Daniel de terugblik op zijn kwartaal (bewust na mij, zodat hij me niet beïnvloedt met zijn eigen analyse). Ook deelt hij zijn nieuwe kwartaaldoelen;
3. Samen bedenken en formuleren we nieuwe wekelijkse vragen voor Daniel;
4. Daarna bespreekt Daniel mijn kwartaal en doet hij suggesties voor mijn nieuwe vragen;
5. Vervolgens deel ik mijn observatie over mijn eigen kwartaal en mijn nieuwe kwartaaldoelen;
6. Daarna bedenken we mijn nieuwe wekelijkse vragen.

Dit zijn vier geweldige avonden per jaar die vaak tot in de late uurtjes doorgaan en waar we allebei veel energie van krijgen. Ook houdt het onze wekelijkse gesprekken fris.

Oncomfortabel, specifiek en toch een warm bad? Dat klinkt als een gesprek met mijn accountability partner

Misschien zijn Daniel en ik een tikkie heftig, maar we willen van elkaar dat we het de ander moeilijk maken. We mogen elkaar niet laten wegkomen met een smoesje. Het doel is immers om elkaars voornemens waar te maken. 

Als ik me heb voorgenomen iets moeilijks aan te pakken in een kwartaal, zijn er altijd zat redenen om het uit te stellen. ‘Ik ben er niet voor in de stemming’ of ‘Ik moet eerst nog dit en dat perfectioneren’. 

Terwijl voor 90 procent van de actiepunten en voornemens geldt: maak gewoon een beginnetje en dan gaat de bal vanzelf rollen. 

Daar helpen we elkaar bij.

We vragen door en proberen zo specifiek mogelijk te worden. ‘Wanneer ga je het doen? Woensdag? Hoe laat dan? Dan app ik je een uurtje later wel even hoe het gegaan is’. 

Dit klinkt vast oncomfortabel. Klopt. Dat is het soms ook. Maar het is ook ontzettend waardevol om elkaar over een drempeltje heen te duwen en vervolgens te zien dat we werken aan datgene wat we écht belangrijk vinden. 

Tegelijkertijd zijn de gesprekken een warm bad. Bijvoorbeeld als we samen successen vieren en wanneer we elkaar steunen in moeilijke tijden. 

Rick geeft duidelijke tips voor het uitkiezen van je accountability partner in Grip. Ik vond het heel belangrijk dat ik uitgedaagd zou worden door mijn accountability partner, en vice versa. Het zou mij nooit lukken om Daniel voor de gek te houden, en andersom (hopelijk) ook niet. 

Aan de slag met een eigen accountability partner?

Ik ben benieuwd of je geïnteresseerd bent om ook met een accountability partner te praten, zodat je vaker begint aan werk dat je écht voldoening geeft. Laat het me vooral weten op Twitter (ik ben @ejpfauth) of mail me op ernst@pfauth.com (ik lees alles).

Als je het overweegt, dan adviseer je ook even het bijbehorende hoofdstuk in Grip te lezen.

Wil je vaker dit soort stukken lezen? Geef je dan op voor mijn maandelijkse nieuwsbrief over productiviteit, creativiteit en financiële onafhankelijkheid:

Voornaam

E-mail:

Laat dit veld leeg als je een mens bent:

💡 Lees ook: mijn 9-stappenplan voor financiële onafhankelijkheid.

Vrijwel geen enkele filmrecensent liet het na La Grande Bellezza (De Grote Schoonheid) vijf sterren te geven. En vrijwel allemaal weiden ze uit over de gelijkenissen tussen het regisseur-acteurduo Paolo Sorrentino en Toni Servillo van La Grande Bellezza en Federico Fellini en Marcello Mastroianni. Hoopgevend dat in de filmwereld grootsheid in nieuwe gedaantes terugkomt, maar interessanter is het om La Grande Bellezza in deze tijd te zien. Nog specifieker: in je eigen leven.

La Grande Bellezza gaat over een 65-jarige journalist, Jep Gambardella, die teert op oude roem, elke avond feest en pas naar bed gaat als de rest van Rome wakker wordt. 

De film is alleen al om hoe innemend Servillo acteert je tijd waard. Tel daar het prachtige zwierige camerawerk, de opzwepende mix tussen eurotrash-feestmuziek en opera en de schoonheid van het Romeinse decor bij op en je weet waarom je niet moet wachten tot deze film op Netflix staat. Maar dat is niet waarom ook ik de behoefte voel om er een stukje over te tikken.

Nee, wat La Grande Bellezza wat mij betreft vooral zo bijzonder maakt is dat je de film kunt zien als een pleidooi voor pretentieloos je best doen.

Dat komt het krachtigst naar voren in de meest geruststellende scène uit de film, waarbij Gambardella een vriendin laat inzien dat haar scherpe oordelen over anderen slechts haar eigen onzekerheden en leugens dienen te verbloemen. In een pijnlijk en precies monoloog van een paar minuten ontmaskert Gambardella die vriendin, om haar daarna te vragen de vriendengroep voortaan met affectie te bezien. We proberen allemaal maar wat in het leven en sta elkaar alsjeblieft bij, wil hij maar zeggen.

Alle personages met pretenties moeten het ontgelden in La Grande Bellezza. De stripper die ‘geraffineerd’ wil optreden, een waarzegger die zich verschuilt achter loze kreten, een kunstenaar die opzettelijk heel hard tegen een stenen muur aanloopt. Een voor een staan ze voor gek.

De meest bescheiden kunstenaar – een jong meisje dat weigert op te treden omdat ze liever wil spelen – maakt uiteindelijk, huilend, het mooiste kunstwerk.

‘Het is maar een truc,’ zegt een vriendelijke illusionist over een zojuist uitgevoerde en onwaarschijnlijk goede verdwijnact.

En een toneelschrijver maakt pas indrukwekkend werk als hij op aanraden van Gambardella zijn quasiliteraire probeersels opgeeft. 

Deze interpretatie van La Grande Bellezza zegt waarschijnlijk meer over mezelf dan over de film. En dat is juist de kracht van Sorrentino’s meesterwerk. Het tweeëneenhalfuur durende spektakel laat zo veel overdonderende indrukken achter dat je door deze te interpreteren jezelf beter leert kennen. Daar kun je tijdens de prachtige aftiteling al mee beginnen.