Tot mijn drieentwintigste sprak ik met niemand over goede boeken. Toen ontmoette ik Tim de Gier, Toine Donk en Daniël van der Meer en richtten we de literaire talkshow Literaturfest op. Inmiddels heb ik met onder andere Katja Schuurman, Jelle Brandt Corstius, Faberyayo, Peter Vandermeersch, Art Rooijakkers, Hugo Borst en Philip Huff over hun favoriete boek gepraat en durf ik zelfs mijn mening over boeken op deze blog neer te pennen. Onder één voorwaarde: dat ik niet gehinderd wordt door enige voorkennis.
Met het Bol.com Kobo Plus-abonnement kun je onbeperkt ebooks lezen voor een tientje per maand. Dat is minder geld dan de meeste Nederlandse ebooks per stuk kosten.
NRC schrijft: “Bol.com verdeelt de totale inkomsten uit abonnementen over de deelnemende uitgeverijen naar rato van de gelezen boeken – een boek geldt als gelezen als een lezer tot 20 procent is gekomen. De uitgeverijen verdelen hun deel dan weer naar rato over de gelezen auteurs.”
Deze week overleed Made in Europe-schrijver en literair gids Pieter Steinz. Er is een prachtige necrologie over hem geschreven door zijn oud-collega Bernard Hulsman. Ik vond en vind het heel inspirerend en indrukwekkend hoe Steinz iedereen op schoonheid wilde attenderen, hoe hij zich durfde te laten leiden door verwondering en hoe lang hij dat bleef doen. Zijn laatste blogartikel verscheen op de dag dat hij overleed.
Ik zei het vorige week al in onze mediapodcast; wat ik zo leuk vind aan het medium podcasts, is de ruimte die het biedt om over een heel specifiek onderwerp uit te weiden.
Paulien Cornelisse en de hituitgeverij Das Mag gaven vrijwel simultaan hun bestseller weg. Zowel De verwarde cavia als Het Smelt zijn gratis te beluisteren als podcast.
Je zou zeggen: die kun je toch ook als audiobook verkopen? Maar iets zegt me dat ze die misgelopen winst als marketingkosten zien:
Begin juli stonden ze allebei in de top vijf van best beluisterde podcasts
Zoals ik vorige week aankondigde, hebben we ons eerste boek vertaald in het Engels en op onder andere Amazon met printing-on-demand aangeboden. Want waarom ook niet! Na publicaties in The Guardian, Gawker, Fortune en de BBC slingeren er zeshonderd edities van Utopia for Realists rond in Amerikaanse huishoudens. Gek idee!
In dit stuk op Medium leg ik uit dat we bij De Correspondent onze eigen boeken uitgeven omdat het zonde is als alle inkomsten uit de boekenverkoop naar externe uitgevers en agenten stroomt. Zoals bijvoorbeeld bij krantenstukken-turned-bestsellers In Europa en Taal is zeg maar echt mijn ding (of En mijn tafelheer is Plato, trouwens) gebeurde.
Liever maak je van die inkomsten weer nieuwe journalistiek mogelijk.
Paulien Cornelisse geeft haar fictiedebuut De verwarde cavia zélf uit. En met succes: ze kwam deze week binnen op nummer 2 van de Bestseller 60.
In januari – voor het succes dus – vertelde Cornelisse aan de Volkskrant waarom ze zelf uitgever werd: “Ik had er zin in zelf de productie meer in handen te hebben; dan is het ook logisch dat je anderen een uurloon of een percentage van je inkomsten betaalt, en niet dat je zelf een percentage krijgt.”Voldoe je als auteur aan deze drie voorwaarden?
Je hebt al honderdduizenden fans (of een wat minder grotere club, die meer wil betalen);
Je houdt je graag bezig met de productie en verspreiding van het boek;
Je kunt een team samenstellen van excellente freelancers, zoals een redacteur en een verkoper.
Dan zie ik weinig redenen om niet zelf aan de slag te gaan.
The Elon Musk Blog Series: Wait But Why – Kindle edition by Tim Urban.
Iedereen die ik hoog heb zitten en wél de moeite heeft genomen om alle interviews van Wait But Why met Elon Musk te lezen, was er lyrisch over. Ik wachtte op het ebook, en die is er nu!
Hij publiceert al jaren boekenrecensies op zijn blog. Van de biografie van Steve Jobs tot Moonwalking with Einstein, Bill deelt zijn oordeel graag. Inmiddels weten zoveel boekenlezers zijn besprekingen te vinden, dat het Bill-effect volgens dit stuk in The New York Times op het Oprah-effect begint te lijken.
Ik lees zijn besprekingen graag. Want ik hoor liever van een man die zelf miljarden heeft verdiend wat hij van een business-boek vindt dan van een ‘professionele’ recensent.
Hoopgevend verhaal over hoe het Britse boekenketen Waterstone’s in tegenstelling tot andere boekenketens wel weet te groeien. Dat komt volgens Slate door het leiderschap van James Daunt, die voor Waterstone’s zelf al een succesvolle boekhandel had.
Zijn aanpak: alle vertrouwen geven aan de boekverkopers zelf. Hij verbrak grote promotiecontracten met uitgevers en kon zo enorm veel ruimte winnen, want alle gesponsorde boekenkasten gingen de deur uit. Hij liet aan de boekverkopers zelf de keuze hoe ze die vrijgekomen ruimtes invullen:
If Daunt has created an economically sustainable model for the chain bookstore in the Amazon age, he’s done it in large part by not having a model: Each Waterstones looks different and sells different books depending on the local audience and the business impulses of the shop’s staff.
Als kind had ik een kamer op zolder. In het halletje van de trap naar beneden, stond een boekenkast met oude boeken van mijn ouders. Biggles, Winnetou & Old Shatterhand, De Jongens van de Kameleon: ik verslond ze allemaal met een lampje onder de dekens. Misschien is het psychologie van de koude grond, maar ik kan me goed voorstellen dat daar m’n liefde voor lezen heb ontdekt en ontwikkeld.
In een recent stuk haaltThe New York Times sociologisch onderzoek aan naar het leesniveau van 15-jarigen in 42 verschillende landen. Na het bruto nationaal product is de hoeveelheid boeken in huis de belangrijkste voorspellende factor van het leesniveau van de kinderen:
The greatest effect was seen in libraries of about 100 books, which resulted in approximately 1.5 extra years of grade-level reading performance. (Diminishing returns kick in at about 500 books, which is the equivalent of about 2.2 extra years of education.)
Het kan natuurlijk ook dat het aantal boeken niet zozeer van invloed is, maar dat boeken meer voorkomen in huizen waar ouders hun kinderen stimuleren om te leren en lezen. Ik kan me in ieder geval goed voorstellen dat kinderen boeken (of kranten) sneller oppakken, eens doorbladeren en dan misschien eens iets anders ontdekken dan wat er op hun sociale media wordt aangeraden.
Een ontdekkingstocht op YouTube kan op een kind natuurlijk hetzelfde effect hebben, maar misschien laat ik als mijn zoon ouder is wel vaker een krant rondslingeren en gooi ik mijn boeken voorlopig nog niet weg. Gewoon, ter verrijking, en omdat hij dan misschien net als zijn vader twintig jaar later met warme gevoelens terugdenkt aan die avontuurlijke Old Shatterhand-boeken.
PS. De verkoop van papieren boeken nam afgelopen jaar trouwens weer toe in de Verenigde Staten. Dat komt volgens Quartz door de populariteit van kleurboeken, schrijvende YouTube-sterren (wie had dat ooit gedacht) en Harper Lee.
Das Mag (disclosure: ik ben investeerder) is een nieuwe uitgeverij die deze maand van start ging met een campagne waar ruim 3.100 crowdfunders 50 euro betaalden voor de eerste drie boeken. NRC-redacteur Arjen Fortuin beschrijft hoe er in de boekenwereld vooral ‘gemokt’ wordt over Das Mags (hogere) royalties en bindwijzes. Maar waarom zien zij niet dat het meest innovatieve aan Das Mag is dat ze van een uitgeverij weer een beweging maken?
Ik denk dat het een uitgeverij wordt die je gaat volgen omdat je de smaak van het huis vertrouwt. Waar je evenementen van bezoekt. En eentje die ook nog eens écht durft te investeren in directe verkoop aan lezers. Waardoor er meer geld overblijft (42 procent van de verkoopprijs) om te steken in boeken. Ja, uitgevers waren vroeger ook een merk. Maar toen waren er nog geen sociale media en directe verkoopkanalen. Dus ik ben heel benieuwd wat er gebeurt als een uitgeverij hier vol op inzet.
Al drie jaar lang verzamel ik foto’s van werkende schrijvers op writersatwork.pfauth.com. Dat ging allemaal lekker z’n gangetje. Niets aan de hand. Tot een paar dagen geleden.
Toen tweette Salman Rushdie dat hij zijn foto gevonden had:
