Deze week overleed Made in Europe-schrijver en literair gids Pieter Steinz. Er is een prachtige necrologie over hem geschreven door zijn oud-collega Bernard Hulsman. Ik vond en vind het heel inspirerend en indrukwekkend hoe Steinz iedereen op schoonheid wilde attenderen, hoe hij zich durfde te laten leiden door verwondering en hoe lang hij dat bleef doen. Zijn laatste blogartikel verscheen op de dag dat hij overleed.
Categorie: Literatuur
Tot mijn drieentwintigste sprak ik met niemand over goede boeken. Toen ontmoette ik Tim de Gier, Toine Donk en Daniël van der Meer en richtten we de literaire talkshow Literaturfest op. Inmiddels heb ik met onder andere Katja Schuurman, Jelle Brandt Corstius, Faberyayo, Peter Vandermeersch, Art Rooijakkers, Hugo Borst en Philip Huff over hun favoriete boek gepraat en durf ik zelfs mijn mening over boeken op deze blog neer te pennen. Onder één voorwaarde: dat ik niet gehinderd wordt door enige voorkennis.
Paulien Cornelisse vertelt uitgebreid hoe ze zelf uitgever werd
Ik zei het vorige week al in onze mediapodcast; wat ik zo leuk vind aan het medium podcasts, is de ruimte die het biedt om over een heel specifiek onderwerp uit te weiden.
Zoals boeken uitgeven.
In de Bastiaan de Jong Show vertelt Paulien Cornelisse hoe ze haar eerste roman zelf uitgaf (met zeer groot succes, zie 17e week in bestsellerlijsten).
Ze duiken diep in de materie: van inktselectie tot het all-star uitgeefteam dat ze na een middagdutje via WhatsApp aanstuurt.
Zeer interessant als je zelf ook op kleinere schaal uitgeeft (of wil uitgeven).
(Ze moet zich trouwens ook even verantwoorden waarom in haar boek een cavia zich in een kantooromgeving bevindt)
Trendalarm 🔔: uitgevers geven boeken weg als podcast
Paulien Cornelisse en de hituitgeverij Das Mag gaven vrijwel simultaan hun bestseller weg. Zowel De verwarde cavia als Het Smelt zijn gratis te beluisteren als podcast.
Je zou zeggen: die kun je toch ook als audiobook verkopen? Maar iets zegt me dat ze die misgelopen winst als marketingkosten zien:
Bij De Correspondent verkopen we nu papieren boeken in de VS
Zoals ik vorige week aankondigde, hebben we ons eerste boek vertaald in het Engels en op onder andere Amazon met printing-on-demand aangeboden. Want waarom ook niet! Na publicaties in The Guardian, Gawker, Fortune en de BBC slingeren er zeshonderd edities van Utopia for Realists rond in Amerikaanse huishoudens. Gek idee!
In dit stuk op Medium leg ik uit dat we bij De Correspondent onze eigen boeken uitgeven omdat het zonde is als alle inkomsten uit de boekenverkoop naar externe uitgevers en agenten stroomt. Zoals bijvoorbeeld bij krantenstukken-turned-bestsellers In Europa en Taal is zeg maar echt mijn ding (of En mijn tafelheer is Plato, trouwens) gebeurde.
Liever maak je van die inkomsten weer nieuwe journalistiek mogelijk.
Eigen uitgave Paulien Cornelisse komt op 2 binnen
Paulien Cornelisse geeft haar fictiedebuut De verwarde cavia zélf uit. En met succes: ze kwam deze week binnen op nummer 2 van de Bestseller 60.
In januari – voor het succes dus – vertelde Cornelisse aan de Volkskrant waarom ze zelf uitgever werd: “Ik had er zin in zelf de productie meer in handen te hebben; dan is het ook logisch dat je anderen een uurloon of een percentage van je inkomsten betaalt, en niet dat je zelf een percentage krijgt.”Voldoe je als auteur aan deze drie voorwaarden?
- Je hebt al honderdduizenden fans (of een wat minder grotere club, die meer wil betalen);
- Je houdt je graag bezig met de productie en verspreiding van het boek;
- Je kunt een team samenstellen van excellente freelancers, zoals een redacteur en een verkoper.
Dan zie ik weinig redenen om niet zelf aan de slag te gaan.
Amazon.com: The Elon Musk Blog Series: Wait But Why eBook: Tim Urban: Kindle Store
The Elon Musk Blog Series: Wait But Why – Kindle edition by Tim Urban.
Iedereen die ik hoog heb zitten en wél de moeite heeft genomen om alle interviews van Wait But Why met Elon Musk te lezen, was er lyrisch over. Ik wachtte op het ebook, en die is er nu!
Update over de inhoud volgt.
Bill Gates, de boekcriticus
In de serie ’beroemdheden hebben journalisten niet meer nodig om hun publiek te bereiken’ een aflevering over Bill Gates.
Hij publiceert al jaren boekenrecensies op zijn blog. Van de biografie van Steve Jobs tot Moonwalking with Einstein, Bill deelt zijn oordeel graag. Inmiddels weten zoveel boekenlezers zijn besprekingen te vinden, dat het Bill-effect volgens dit stuk in The New York Times op het Oprah-effect begint te lijken.
Ik lees zijn besprekingen graag. Want ik hoor liever van een man die zelf miljarden heeft verdiend wat hij van een business-boek vindt dan van een ‘professionele’ recensent.
Boekhandelketen Waterstone’s floreert weer
Hoopgevend verhaal over hoe het Britse boekenketen Waterstone’s in tegenstelling tot andere boekenketens wel weet te groeien. Dat komt volgens Slate door het leiderschap van James Daunt, die voor Waterstone’s zelf al een succesvolle boekhandel had.
Zijn aanpak: alle vertrouwen geven aan de boekverkopers zelf. Hij verbrak grote promotiecontracten met uitgevers en kon zo enorm veel ruimte winnen, want alle gesponsorde boekenkasten gingen de deur uit. Hij liet aan de boekverkopers zelf de keuze hoe ze die vrijgekomen ruimtes invullen:
If Daunt has created an economically sustainable model for the chain bookstore in the Amazon age, he’s done it in large part by not having a model: Each Waterstones looks different and sells different books depending on the local audience and the business impulses of the shop’s staff.
Lees zeker het hele artikel, want er staan nog meer praktische verkooptips in.
Boeken in huis goed voor je kinderen
Als kind had ik een kamer op zolder. In het halletje van de trap naar beneden, stond een boekenkast met oude boeken van mijn ouders. Biggles, Winnetou & Old Shatterhand, De Jongens van de Kameleon: ik verslond ze allemaal met een lampje onder de dekens. Misschien is het psychologie van de koude grond, maar ik kan me goed voorstellen dat daar m’n liefde voor lezen heb ontdekt en ontwikkeld.
In een recent stuk haalt The New York Times sociologisch onderzoek aan naar het leesniveau van 15-jarigen in 42 verschillende landen. Na het bruto nationaal product is de hoeveelheid boeken in huis de belangrijkste voorspellende factor van het leesniveau van de kinderen:
The greatest effect was seen in libraries of about 100 books, which resulted in approximately 1.5 extra years of grade-level reading performance. (Diminishing returns kick in at about 500 books, which is the equivalent of about 2.2 extra years of education.)
Het kan natuurlijk ook dat het aantal boeken niet zozeer van invloed is, maar dat boeken meer voorkomen in huizen waar ouders hun kinderen stimuleren om te leren en lezen. Ik kan me in ieder geval goed voorstellen dat kinderen boeken (of kranten) sneller oppakken, eens doorbladeren en dan misschien eens iets anders ontdekken dan wat er op hun sociale media wordt aangeraden.
Een ontdekkingstocht op YouTube kan op een kind natuurlijk hetzelfde effect hebben, maar misschien laat ik als mijn zoon ouder is wel vaker een krant rondslingeren en gooi ik mijn boeken voorlopig nog niet weg. Gewoon, ter verrijking, en omdat hij dan misschien net als zijn vader twintig jaar later met warme gevoelens terugdenkt aan die avontuurlijke Old Shatterhand-boeken.
PS. De verkoop van papieren boeken nam afgelopen jaar trouwens weer toe in de Verenigde Staten. Dat komt volgens Quartz door de populariteit van kleurboeken, schrijvende YouTube-sterren (wie had dat ooit gedacht) en Harper Lee.
Dankzij Das Mag is de boekenuitgeverij weer een beweging
Das Mag (disclosure: ik ben investeerder) is een nieuwe uitgeverij die deze maand van start ging met een campagne waar ruim 3.100 crowdfunders 50 euro betaalden voor de eerste drie boeken. NRC-redacteur Arjen Fortuin beschrijft hoe er in de boekenwereld vooral ‘gemokt’ wordt over Das Mags (hogere) royalties en bindwijzes. Maar waarom zien zij niet dat het meest innovatieve aan Das Mag is dat ze van een uitgeverij weer een beweging maken?
Ik denk dat het een uitgeverij wordt die je gaat volgen omdat je de smaak van het huis vertrouwt. Waar je evenementen van bezoekt. En eentje die ook nog eens écht durft te investeren in directe verkoop aan lezers. Waardoor er meer geld overblijft (42 procent van de verkoopprijs) om te steken in boeken. Ja, uitgevers waren vroeger ook een merk. Maar toen waren er nog geen sociale media en directe verkoopkanalen. Dus ik ben heel benieuwd wat er gebeurt als een uitgeverij hier vol op inzet.
Vet: Salman Rushdie beveelt m’n fotocollectie aan
Al drie jaar lang verzamel ik foto’s van werkende schrijvers op writersatwork.pfauth.com. Dat ging allemaal lekker z’n gangetje. Niets aan de hand. Tot een paar dagen geleden.
Toen tweette Salman Rushdie dat hij zijn foto gevonden had:
Just found this old picture, c.1987, on this fascinating site. #tbt
http://t.co/aeYr3MMtxI
— Salman Rushdie (@SalmanRushdie) July 24, 2014
Nu denk ik bij elke levende schrijver die ik upload: maar wat zou hij/zij van dit fotootje vinden?
PS. Elke dag zo’n foto ontvangen? Volg de Tumblr of het twitteraccount:
@writersphotos volgen
Leer Howard Roark kennen en je leven is nooit meer hetzelfde
Het is een dagelijkse strijd: durven doen wat je mooi en nodig vindt, zonder je te laten sturen door de likes, retweets en reblogs van anderen. Werken aan een lang project dat je niet direct erkenning oplevert, maar je op de langere termijn veel gelukkiger maakt; ik merk dat het in een tijdperk van instant feedback van facebook- en twittervrienden steeds moeilijker wordt. Dat schreef ik vorig jaar op voor NRC, nu publiceer ik vandaag op De Correspondent een remedie: The Fountainhead (1943) van Ayn Rand.
Dit boek gaat over twee studiegenoten die allebei architect willen worden. Eentje is een laffe conformist die precies weet wie hij moet bespelen om hogerop te komen en daar met een gerust hart zijn tekeningen op aanpast. De ander is de meest integere kunstenaar waar je ooit over zult lezen. De ultieme egoïst. De man die alleen maar leeft voor zijn ideeën en niemand nodig heeft om die te bevestigen. Howard Roark is de naam. Een gek, dat is hij ook, zoals Steve Jobs een gek leek te zijn, maar het streven naar het ‘Roark-schap’ geeft mij in ieder geval de moed om iedere dag te proberen te doen wat ik mooi dan wel nodig acht, zonder dat ik me vastklamp aan wat anderen ervan vinden.
Enfin, lees bij De Correspondent de column die ik over The Fountainhead schreef, naar aanleiding van de prachtige toneelbewerking die Toneelgroep Amsterdam dit jaar op de planken brengt (met Ramsey Nasr als een weergaloze Roark). Lees het boek, zie het toneelstuk en laat Roark nooit meer uit je leven verdwijnen.