Eerst even deze grafiek, waaruit blijkt dat adblockers wereldwijd 30 procent populairder zijn geworden:
Neem daar de dominantie op de advertentiemarkt van Facebook en Google bij, en je begrijpt: vrijwel elk mediabedrijf wil dat consumenten hen direct gaan betalen voor content. Continue reading “Hoeveel abonnementen kan een consument aan?”
Groot op de voorpagina van The Grey Old Lady afgelopen woensdag: we starten met een podcast. Elke dag praat verslaggever Michael Barbaro luisteraars bij over de achtergronden van het nieuws. Zo gaat het in de eerste aflevering over Trumps keuze voor de hoogste rechter en wat we van hem kunnen verwachten.
The Daily is heel goed gemaakt, en een heel slim idee:
Dat staat in het nieuwe innovatierapport van de krant
The New York Times heeft deze week een intern innovatierapport gepubliceerd. Enkele interessante cijfers:
Het is een beetje vrijblijvend document, omdat de NYT van alles wil – betere papieren uiting, meer lezerscomments, zelfs meer bezuinigingen, maar nergens schrijft waar ze mee wil stoppen.
Toch wil ik er één voornemen even uitlichten: meer servicejournalistiek. Continue reading “The New York Times blijft inzetten op servicejournalistiek”
The New York Times analyseerde aan de hand van Facebook-likes en postcodes wat voor mensen naar welke televisiehows kijken. Wat blijkt: Trump-stemmers kijken graag naar The Voice, Clinton-stemmers zweren bij Family Guy. Heel vermakelijke en inzichtelijke vorm van journalistiek dit!
Oudjaarsdag! Dus ik dacht: ik schrijf drie goede voornemens voor de media op.
The New York Times en The Washington Post hebben twee dingen gemeen: ze zien hun advertentie-inkomsten dalen en hun abonnementen-omzet stijgen. Of die stijgende lezersomzet de dalende advertentieomzet kan compenseren? Vast nog niet, maar het is wel een groeimarkt. The way to go.
Kijk maar naar de muziek- en filmwereld, waar ze er allang achter zijn. Continue reading “Drie goede voornemens voor de media in 2017”
Een van de suggesties die ik voor Nieman Lab deed, is het samenwerken met lezers. Zodat ze meer betrokken raken en hun kennis kunnen delen.
Op The New York Times zag ik een mooi voorbeeld daarvan.
Onlangs kwamen er 36 feestgangers om bij een brand in Oakland. De krant wil de onduidelijke oorzaak van de brand achterhalen. Continue reading “The New York Times werkt met lezers samen”
Maken Amerikaanse journalisten zich zorgen om de persvrijheid nu Trump met lasterwetten dreigt? Nee en ja.
Ik ga even door op de lijn van vorige week – over hoe nepnieuws mede de Amerikaanse verkiezingen beïnvloedde. Als zelfs Obama zich er druk om maakt!
Nog even dit: ik wil geenszins beweren dat Trump puur en alleen aan de macht komt door nepnieuws. Daar zijn diepere oorzaken voor. Maar nepnieuws voedt diepgewortelde frustraties wel.
Bovendien zit er (naast belangengroepen) ook een nihilistische industrie achter die miljoenen verdiend aan het saboteren van onze democratieën.
Ik sluit af met enkele hoopgevende conclusies. Continue reading “Honderdduizenden lezers beginnen voor journalistiek te betalen”
Vox schreef voor de verkiezingen nog maar eens op hoeveel nepinformatie succesvol via Facebook verspreid werd.
Zo ging afgelopen weekend een nep verhaal over hoe Clinton fraudeert tijdens de verkiezingen gigantisch de ronde.
Vox haalt ook een onderzoek van Buzzfeed aan, waaruit blijkt dat Macedonische oplichters geld verdienen aan het verspreiden van duizenden nepberichten die het goed doen onder Trump-supporters (aan Clinton-aanhangers bleek minder geld te verdienen).
Facebook is hier deels verantwoordelijk voor, omdat haar algoritme stukken onder de aandacht brengt die haar gebruikers graag delen.
Allemaal waar natuurlijk.
Maar wat me wel tegenstaat in dit soort artikelen is het slachtoffertje spelen van journalisten. ‘Facebook zorgt voor perverse prikkels’, schrijven ze bij Vox. Continue reading “‘Journalisten hadden Trump niet letterlijk moeten nemen’”
“I wanted to write evergreen content that didn’t have to be updated constantly in order to hunt traffic. I wanted to publish things that were useful.”
Zei de beroemde gadgetblogger Brian Lam in 2012. Hij was het zat om blogposts te schrijven die na drie uur achterhaald waren en richtte zich met zijn nieuwe site The Wirecutter op gadgetrecensies. Aan elke bespreking besteedde hij met zijn team zo’n 20 tot 200 uur.
Als een lezer via The Wirecutter een product koopt, ontvangt de site een commissie. In 2015 was de site goed voor 150 miljoen dollar omzet bij externe webshops. Stel dat de commissie 7,5 procent is, dan zou de site 11 miljoen omgezet hebben.
In ieder geval was het genoeg voor The New York Times om The Wirecutter deze week voor 30 miljoen dollar over te nemen.
De site past goed bij de nieuwe missie van de krant: servicegerichte journalistiek.
Ik schreef al eens eerder over het The New York Times Beta-team. Deze club – van onder andere journalisten, developers en vormgevers – heeft een duidelijk doel: de schat aan informatie uit het archief van de krant op een servicegerichte manier aan lezers presenteren, om zo een grotere rol in hun levens te spelen.
Dus zette ze eerst duizenden recepten uit het krantenarchief in een makkelijke doorzoekbare tool. En maakten ze televisiegidsen op basis van de vele recensies die de krant ooit heeft gepubliceerd.
Nu is daar een volgende stap in de ‘journalistiek als een service’: mediteren. Continue reading “Journalistiek als een service: mediteren met The New York Times”
The New York Times signaleert dat steeds meer publicaties automatisch video’s laten produceren. Software koppelt de tekst aan bijpassende beelden and there you go.
Want video nemen consumenten makkelijker tot zich en je kunt er meer advertentiegeld aan verdienen.
Zo probeert een geïnterviewde uitgever 2.000 video’s per dag te produceren (hij zit nu op 200).
Deze trend zet waarschijnlijk door tot een verzadigingspunt. Dan komen er steeds meer media die zich onderscheiden met kwaliteitsvideo. Vervolgens ontdekken adverteerders dat die hoge tarieven voor rotzooivideo’s niet kloppen. And then the bubble bursts.
