Omdat in september Tim Ferriss te gast is in POM (🤯), herlees ik zijn boeken.
In Tribe of Mentors kwam ik mooi advies tegen van Tim Urban. Hij is schrijver en tekenaar van de publicatie Wait But Why.
Urban heeft onder andere het definitieve stuk over uitstelgedrag op zijn naam staan. Aan de hand van personages als de ‘panic monster’ en ‘instant gratification monkey’ laat Urban zien dat een sterke afhankelijkheid van deadlines ervoor zorgt dat je nooit aan werk toekomt wat jezelf belangrijk vindt.
Maar hij is ook de man die acht jaar geleden het gedachtegoed van Elon Musk op verzoek van de miljardair zelf in een geweldige artikelreeks uiteen heeft gezet.
Kortom: een fascinerende en ongrijpbare schrijver.
Ik vind het indrukwekkend hoe Urban met een eenvoudige en schijnbaar compromisloze blog is uitgegroeid tot een belangrijke stem in de technologiewereld.
In Tribe of Mentors legt Urban uit hoe hij na talloze vruchteloze pogingen uiteindelijk toch voor elkaar kreeg:
I started out basically imagining I was writing for a stadium full of replicas of myself – which made things easy because I already knew exactly what topics interested them, what writing style they liked […] I ignored the conventional wisdom that online articles should be short, frequent, posted consistently – because I knew the Tims in that stadium didn’t care about those things – and instead focused on a single type of topic. And it worked. Four years later, many of those people who happen to like my type of writing have found me.
Gewoon lekker zelf schrijven waar je zin in hebt en conventies aan je laars lappen. Het klinkt bijna te eenvoudig om waar te zijn.
Maar het is volstrekt logisch advies in dit tijdsgewricht. Woor technologie verandert zowel de media als ons mediagedrag voortdurend.
Toen Urban dit advies gaf, leefden we in de hoogtijdagen van gratis Facebook-verkeer. Het algoritme van de blauwe gigant was dol op lange artikelen en stuurde honderdduizenden bezoekers naar blogs en sites (waaronder De Correspondent – erg van genoten toen). Nu zijn korte verticale videos die via interest-based algoritmes talloze views krijgen populair. God knows wat hierna komt.
Als mediamaker heb je twee opties: of je surft a la Gary Vaynerchuk mee op de golven die voorbijkomen. Of je denkt a la Tim Urban: alles verandert continu, als ik maak wat ik zelf wil maken, kan ik in de chaos een nieuw genre ontdekken. Conventies doen er niet toe, als de context telkens verandert.
En dat is precies wat Tim Urban deed. Hij schreef meanderende artikelen over productiviteit en filosofie en verrijkte ze met illustraties van stokmannetjes. Vervolgens publiceerde hij die op een eigen site waar nog niemand kwam.
Niemand – behalve Urban dan – wist nog dat het publiek behoefte had aan dit soort artikelen, maar het algoritme van Facebook zag aan de hand van de data dat ze goed op Facebook scoorden en voor veel engagement zorgden. Daarom bleef Facebook bezoek naar Urban toesturen.
Door de combinatie van Urbans inventiviteit en Facebooks honger naar goed scorende content ontstond er een nieuw genre. Daarna hebben talloze bloggers met succes Urban nagedaan (de Vaynerchuk-crowd).
De les hier: in een constant veranderende mediawereld heeft iedereen de kans een eigen genre te ontwikkelen. Als het aanslaat, kun je ervan op aan dat een algoritme je werk vervolgens adopteert en promoot.