Je winkelwagen is momenteel leeg!
-
Het Noorse hardwarebedrijf Remarkable maakt verleidelijke reclamevideos. Hun product is een e-ink-tablet waar je met een pen op kunt schrijven. In 2020 kocht ik er zo’n eentje tijdens de eerste lockdown. Geconcentreerd werken leek toen moeilijker dan ooit, en de Remarkable zou me helpen mijn aandacht terug te winnen.
Een paar maanden geleden bracht Remarkable een uitbreiding op de markt: een toetsenbord en hoesje in één. Dat presenteerden ze op een heerlijk gelikte manier. Je ziet een man in een vergaderkamer – overal mooi hout – aan een grote tafel werken. Niets om hem heen, opperste concentratie, lekker typen op zijn minimalistische e-ink-tablet:
Als ik deze reclame kijk, gaat er volgende door me heen: “Eindelijk écht geconcentreerd schrijven. Eindelijk geen afleiding meer van Twitter. Alleen en ik en mijn tekst.”
Eerder kocht ik de Remarkable zelf om die reden. Of een paar jaar daarvoor de peperdure software IA Writer.
Trillend bewoog mijn vinger zich richting de koopknop van het Remarkable-toetsenbord. Ik stond op het punt om toe te slaan.
Tot ik me opeens deze cartoon over een gedicht van schrijver Charles Bukowksi herinnerde:
Tekst: Charles Bukowski – air and light and time and space (1992). Tekening: Gavin Aung Than van Zen Pencils Toen zag ik er van af en begon ik aan dit artikel.
Want een beter toetsenbord lost niet mijn concentratieprobleem op.
Ja, er is een verband tussen goede tools en productiviteit.
Met een fijne pen, schrijf je makkelijker.
Met een goede kwast, schilder je fijner.
Met een goed geïsoleerde studio, neem je beter muziek op.
Maar dat is niet de motivatie die achter mijn wens steekt om de Remarkable Folio te kopen. Ik maak mezelf tijdens het kijken van die reclame namelijk wijs dat je met hardware discipline koopt.
En dat is onzin. Die discipline moet je uit jezelf halen. Ongeacht je technologische set-up.
Stephen King schreef daarover het volgende in zijn memoires:
I’m sure all writers feel pretty much the same, no matter what their skill and success level: God, if only I were in the right writing environment, with the right understanding people, I just KNOW I could be penning my masterpiece.
De ideale omstandigheden gaan er niet komen, schrijft King. Dus doe de deur achter je dicht en begin gewoon met schrijven.
Een scherm en toetsenbord en een fullscreen teksteditor do the job. De rest is overoptimalisatie, vergelijkbaar met “De Wet van de Afnemende Meeropbrengsten”.
Het idee achter dit economische principe is dat naarmate je meer van een bepaalde productiefactor toevoegt, zoals arbeid, kapitaal of andere zaken, de bijkomende voordelen of winsten steeds minder worden.
Anders gezegd: de extra opbrengsten nemen af naarmate je meer investeert in je schrijftools.
Voor je het weet ben je meer tijd kwijt aan het uitzoeken en optimaliseren van je schrijfgerei dan aan het schrijven zelf:
Even wat visuele ondersteuning van mijn punt Dit geldt voor alle soorten werk. Of je nu films wilt maken, op de Zuidas werkt, of graag schildert: verlies je niet in overoptimalisatie.
Geen Folio voor mij. De Remarkable ligt in een la. En ik besteed mijn tijd aan het schrijven van dit stuk voor jou.
-
Momenteel lees ik On the move, de autobiografie van neuroloog Oliver Sacks (1933 – 2015). Er staat een schitterende foto in van Sacks in Amsterdam die wat mij betreft het plezier van schrijven samenvat:
Oliver Sacks in de jaren tachtig voor Amsterdam Centraal. Foto: Lowell Handler / Oliver Sacks Foundation Alles uit je handen laten vallen om iets op te schrijven. Wat een heerlijke gulzige levenshouding.
Ik keek ook deze korte video waarin Sacks over schrijven vertelt:
Dit is het transcript, met een geweldige laatste alinea over schrijfplezier:
A vast amount of writing has gone into my clinical notes and for many years, with a population of 500 patients at Beth Abraham, 300 residents in the Little Sisters’ Homes, and thousands of patients in and out of Bronx State Hospital, I wrote well over 1,000 notes a year for many decades.
And I enjoyed this.
My notes were lengthy and detailed, and they sometimes read, others said, like novels.
I am a storyteller, for better and for worse.
I suspect that a feeling for stories, for narrative, is a universal human disposition, going with our powers of language, consciousness of self, and autobiographical memory.
The act of writing, when it goes well, gives me a pleasure, a joy, unlike any other.
It takes me to another place, whatever my subject, where I am totally absorbed and oblivious to distracting thoughts, worries, preoccupations, or indeed the passage of time.
In these rare heavenly states of mind, I may write non-stop until I can no longer see the paper. Only then do I realize that evening has come and that I have been writing all day.
Over a lifetime I’ve written millions of words, but the act of writing seems as fresh and as much fun as when I started it nearly 70 years ago.
Oliver Sacks – On WritingAls ik Sacks autobiografie uit heb, schrijf ik uiteraard een bespreking voor deze site.
-
-
Omdat in september Tim Ferriss te gast is in POM (🤯), herlees ik zijn boeken.
In Tribe of Mentors kwam ik mooi advies tegen van Tim Urban. Hij is schrijver en tekenaar van de publicatie Wait But Why.
Urban heeft onder andere het definitieve stuk over uitstelgedrag op zijn naam staan. Aan de hand van personages als de ‘panic monster’ en ‘instant gratification monkey’ laat Urban zien dat een sterke afhankelijkheid van deadlines ervoor zorgt dat je nooit aan werk toekomt wat jezelf belangrijk vindt.
Maar hij is ook de man die acht jaar geleden het gedachtegoed van Elon Musk op verzoek van de miljardair zelf in een geweldige artikelreeks uiteen heeft gezet.
Kortom: een fascinerende en ongrijpbare schrijver.
(meer…) -
Bij Trends.vc belichten ze in zeer beknopte puntsgewijze teksten een marktontwikkeling in technologie en media (lees mijn bespreking van Trends.vc hier). Deze aflevering vond ik inspirerend: Million-Dollar, One-Person Businesses.
In een tijd waarin distributie en digitale tools niet meer schaars zijn (denk aan mailen via Mailchimp, verkopen via Shopify, etc.), kun je in je eentje een imperium opbouwen.
Dit geldt qua grootte natuurlijk vooral voor het Engels taalgebied, maar ook in Nederland kun je ver komen, bewijzen ondernemers als Charlotte van ’t Wout en Kalvijn.
(meer…) -
Stiekem ontwikkelt Substack zich tot een content discovery-platform. Voor mij werkt het.
De Substack-nieuwsbrieven waar ik een abonnement op heb, lees ik niet meer via e-mail. Ik volg ze via de Substack-app.
Sterker nog, sommige lees ik niet meer, die beluister ik.
Zoals die van Steven Johnson.
(meer…) -
Gisteren schreef ik over hoe je toeval en geluk kunt inroosteren.
Dat idee haalde ik uit de podcast My First Million met Andrew Wilkinson.
In hetzelfde gesprek besprak mede-presentator Shaan Puri hoe je de kans op toevallige of onverwachte waardevolle dingen ook kunt vergroten door te doen wat ik nu doe:
Publiceren.
(meer…) -
Sinds een halfjaar ben ik weg bij De Correspondent. Negen jaar lang stond vrijwel alles wat ik deed in het teken van dat mediamerk.
Maar nu ben ik als zelfstandige podcastmaker en schrijver ‘een eigen merk’. Ook als ik daar geen zin in zou hebben, is dat nodig.Zoals de fictieve manager uit de film Yesterday zegt:
“If you don’t have an image, then the lack of image becomes an image.“
Samen met Alexander en het bureau Unlike kijk ik hoe we POM meer als merk kunnen uitbouwen, en hoe dat in verhouding staat tot onze ‘eigen merken’.
Via het “Personal Brand”-rapport van Trends.vc, luisterde ik naar een interview met schrijver James Altucher over personal branding. Daar deed ik drie mooie inzichten uit op:
- Een persoonlijk merk bouw je op door verhalen te vertellen. Een goed verhaal herken je volgens Altucher als je bang bent om het te publiceren.
- Publieke kwetsbaarheid geeft vrijheid. Hoe meer je prijsgeeft van je twijfels en mislukkingen, hoe minder angst dat anderen je daarop kunnen pakken.
- Er moet ook brood op de plank kopen. Het verwijt om jezelf in de uitverkoop te doen, ligt al snel op de loer (zeker in Nederland). Altucher zegt: zolang je niet het vertrouwen van je publiek in de uitverkoop zet, zit je goed: “You’re not selling out if you’re selling.”
-
Ik kan echt genieten van nerds die buitensporig veel tijd in hun persoonlijke sites steken. Neem Robin Rendle, die in een heel mooi vormgegeven essay de liefde verklaart aan nieuwsbrieven:
Screenshot van het essay Zet je browser op volledig scherm en navigeer er met je toetsenbord doorheen.
Waar het essay over gaat: Rendle constateert dat schrijvers hun teksten voornamelijk via nieuwsbrieven publiceren.
- Terwijl het zo’n privacy-onvriendelijke en technisch beperkte technologie is.
- Op sites kun je prachtige typografie en nieuwe vertelvormen inzetten (zoals zijn essay).
- Maar het is veel te ingewikkeld om een site te bouwen. Die technologie zou verbeterd moeten zijn in de afgelopen twintig jaar, maar we hebben deze verwaarloosd omdat we ons op sociale platforms richten.
Rendle ziet een oplossing: RSS opnieuw lanceren, een andere naam geven en introduceren als standaardfunctie binnen de browser:
I expect legions of people would adore it. No longer would you have to give all these strangers your email address to sign up for the newsletter.
Waarom dit belangrijk is: dan hoeven we geen nieuwsbrieven meer te versturen om lezers op de hoogte te brengen van een nieuw stuk, en kunnen we profiteren van de prachtige vertelvormen die het web rijk is.
Is RSS is niet te ingewikkeld? Nee, het werkt prima als massa-distributiemiddel voor podcasts.
Ook leuk om van Rendle te lezen: Take care of your blog.
-
Na eindeloze aanmoediging van Gary Vaynerchuk en het een laatste zetje van het Amsterdamse bureau Unlike ben ik begonnen aan TikTok. Ik hoop mijn interviews er een breder publiek te geven en mijn eigen merk te versterken.
Het netwerk fascineerde me al tijden omdat het algoritme voor een level playing field zorgt: ook als je weinig volgers hebt, kun je mensen bereiken.
Daardoor ben ik nu videos uit mijn archief aan het delen. Twee fragmenten van Marcel van Roosmalen die me in POM met de grond gelijkmaakt zijn binnen twee dagen gezamenlijk 20.000 keer bekeken, ook al heb ik een handvol volgers. Nu is veilig om te stellen dat Marcel overal viraal gaat tegenwoordig, maar ook video’s Piet Oudolf en Typhoon (beide uit Jonge Jaren) hebben binnen een paar dagen meer views op TikTok dan de tien YouTube-fragmenten die ik al maanden van ze online heb staan.
Voorlopig blijf ik dus nog even mooie fragmenten uit mijn archief delen.
Maar om mijn account zelf ook interessant te maken is natuurlijk ook originele content nodig.
Daarom ga ik de how-to stukken van deze blog vertalen naar TikTok-video’s. Zoals: zo maak je van boeken lezen een gewoonte.
Daarbij houd ik rekening met deze ‘mindsets‘ waarmee Europeanen op TikTok zitten:
“The majority of the TikTok community fell into a combination of four core mindsets which differentiated the platform to competitors: ‘Entertain me’, ‘Participate’, ‘Uplift’ and ‘Discover’. Each mindset category brought with it a different state of mind and therefore big implications for the marketing industry.”
New research from TikTok lifts the lid on new consumer mindsetsNiet vergeten grapjes te maken dus.
-
Wat me opviel tijdens het lezen van Walt Disney’s biografie is dat hij altijd direct nieuwe technologieën in de entertainmentwereld uitprobeerde.
Disney hoopte op een first movers’ advantage.
(meer…) -
Binnenkort brengen we in POM een ode aan Disney, met radiodj Michiel Veenstra. Ik heb er zin in, want de bedrijfsvoering van het vroege Disney inspireert me al jaren.
Walt Disney heeft de eerste decennia van zijn carrière obsessief animatiefilms gemaakt. Alle opbrengsten stak hij direct weer in zijn nieuwe film. Geld was geen doel, slechts een middel:
“If you want to know the real secret of Walt’s success,” longtime animator Ward Kimball would say, “it’s that he never tried to make money. He was always trying to make something that he could have fun with or be proud of.”
Maar als je er altijd te weinig van hebt, kan geld behoorlijk afleiden. De eerste paar hoofdstukken van de geweldige Disney-biografie van Neal Gabler gaan vrijwel alleen maar over geldzorgen.
Gelukkig kwam in 1932 Kay Kamen in het leven van Disney. Deze merchandise-handelaar zag een groot commercieel potentieel in de animatiepersonages van Disney.
En daarmee een einde aan de geldzorgen.
(meer…)