Vroeger volgde ik Sam Altman om zijn artikelen met waardevolle ondernemersadviezen. Hij was toen de baas van een belangrijke start-upincubator. Nu verandert hij de wereld met OpenAI en schrijft hij ‘alleen nog af en toe op de achterbank’.
Die verschuiving is volledig in lijn met het voornemen dat hij zes jaar geleden in één van zijn populairste blogposts deelde: “ik wil als een nieuw project van mij slaagt, van de rest van mijn carrière een voetnoot maakt.”
Nou, dat is gelukt Sam.
Nu krijg ik de verrichtingen van de OpenAI-directeur alleen nog via media mee. Zijn strategische adviezen moet ik sindsdien missen.
Tot deze week.
Sam schoof namelijk aan bij mijn favoriete podcast: How I Write van David Perell.
Grote kans dat je dat meegekregen hebt, want dit clipje uit die aflevering kreeg miljoenen views:
Dit clipje is de equivalent van aan een Nobelprijswinnaar vragen met welke pen ze schrijft, in de hoop dat je net zulke goede boeken voortbrengt.
Maar de rest van het gesprek is zéér de moeite waard.
Sam vindt zichzelf geen goede schrijver, maar beschouwt schrijven om deze drie redenen als één van de meest waardevolle hulpmiddelen.
- Vage ideeën scherpstellen: Sam vindt het onmogelijk om bijvoorbeeld tijdens een wandeling rommelige gedachten in zijn hoofd te ordenen. Pas als hij gaat schrijven, krijgt hij helderheid.
- Extern denken: Hij gebruikt schrijven om nieuwe ideeën te ontdekken. Tijdens het schrijven merkt hij waar zijn gedachten vastlopen en door die blokkades al schrijvende te overwinnen, ontstaan er nieuwe inzichten.
- Beter communiceren op werk: Als directeur van OpenAI zet hij zijn plannen eerst op papier, bijvoorbeeld in tweejarenstrategieën. Pas daarna gaat hij erover in gesprek. “Schrijven is beter dan vergaderen” en “duidelijke schrijvers zijn ook duidelijke communicators,” zegt Sam daarover.
Oké, maar gaan taalmodellen schrijven niet overbodig maken?
Mijn favoriete passages in de podcastaflevering is wanneer Sam vertelt hoe hij pas onlangs twee studenten live met ChatGPT een essay zag schrijven:
- Eén student gebruikte ChatGPT zoals Sam hoopte: wanneer hij vastliep, hielp het taalmodel hem met een paar suggesties weer op weg.
- De andere student gaf Sam een demonstratie van de ‘homework apocalypse’. Hij voedde ChatGPT een paar bullets en kopieerde het essay dat er vervolgens uitkwam naar Word. Sam schrok. “Het essay was slecht, maar net voldoende. Ik voelde een fysieke reactie, van ‘oh wat hebben we gedaan”.
Is dit gecultiveerde naïviteit?
Hoe dan ook, Sam vindt taalmodellen nog heel slecht in schrijven.
In de tussentijd hoopt hij dat ChatGPT schrijven makkelijker maakt:
“Ik vind het nog steeds een enorme klus om een document van tien pagina’s te schrijven. Ik hoop dat ik het dankzij een GPT binnenkort in een kwartiertje tijdens een Uber-ritje kan doen.”
Maar hoe zou dat in de praktijk moeten werken? Sam noemt schrijven waardevol omdat het je gedachten scherpstelt. Dat lijkt me per definitie iets wat moeite kost, juist omdat het zo waardevol is.
In de podcast komen ze niet verder dan dat ChatGPT…
- je suggesties voor synoniemen kan geven
- je over een schrijfblokkade kan heen helpen door voor je door te schrijven (dat resultaat is altijd slecht, maar brengt je misschien op een nieuw idee).
- iemand die goede verhalen lelijk opschrijft kan helpen met schrijfstijl, en andersom.
Sams eindconclusie is dat het, ongeacht de ontwikkeling van AI, altijd relevant blijft om te leren schrijven, omdat het helpt je gedachten te ordenen.
Net zoals programmeren, trouwens.
Sam verwacht dat het nog lang duurt voordat AI’s net zo goed schrijven als mensen, “waarschijnlijk pas als we superintelligentie hebben.”
Dat stelde me als schrijver gerust.
Tot ik een paar dagen later een nieuw essay van hem las, over de ‘Intelligent Age‘. Het eerste artikel in bijna een jaar. Had hij door de podcast weer zin gekregen in schrijven?
Ergens halverwege las ik het.
“Het zou zomaar kunnen dat we over een paar duizend dagen superintelligentie hebben.”
🤔
Geef een reactie