Toen Stephen King in 2003 Amerika’s meest prestigieuze literaire onderscheiding ontving, deed dat veel stof opwaaien. Want zijn boeken – zoals The Shining, Carrie en The Green Mile – zijn géén literatuur, aldus enkele poortwachters.
In een vlammend dankwoord maakt hij die critici onschadelijk door ze te omarmen (iedereen die discussieert over literatuur is een vriend). Maar daar wil ik het verder niet over hebben.
Want King vertelt indrukwekkend over zijn jonge jaren. Een tijd van armoede voor zijn gezin met twee kinderen:
There were some hard, dark years before Carrie. We had two kids and no money. We rotated the bills, paying on different ones each month. I kept our car, an old Buick, going with duct tape and bailing wire. It was a time when my wife might have been expected to say, “Why don’t you quit spending three hours a night in the laundry room, Steve, smoking cigarettes and drinking beer we can’t afford? Why don’t you get an actual job?”
Maar zijn vrouw – Tabitha King – deed dat niet.
Sterker nog, ze stelde haar typemachine beschikbaar:
Most of the world, however, sees writing as a fairly useless occupation. I’ve even heard it called mental masturbation, once or twice by people in my family. I never heard that from my wife. She’d read my stuff and felt certain I’d some day support us by writing full time [..]. She never made a big deal of this. It was just a fact of our lives. We lived in a trailer and she made a writing space for me in the tiny laundry room with a desk and her Olivetti portable between the washer and dryer. She still tells people I married her for that typewriter but that’s only partly true. I married her because I loved her and because we got on as well out of bed as in it. The typewriter was a factor, though.
En het ging verder dan steun. Tabitha redde zelfs zijn debuutroman uit de prullenbak, moedigde Stephen aan verder te schrijven en hielp hem met suggesties bij ingewikkelde scenes.
Toen dat debuut, Carrie, uiteindelijk verkocht werd, reageerde het echtpaar zo:
One of the few times during the early years of our marriage I saw my wife cry really hard was when I told her that a paperback publisher, New American Library, had paid a ton of money for the book she’d rescued from the trash. I could quit teaching, she could quit pushing crullers at Dunkin’ Donuts. She looked almost unbelieving for five seconds and then she put her hands over her face and she wept. When she finally stopped, we went into the living room and sat on our old couch, which Tabby had rescued from a yard sale, and talked into the early hours of the morning about what we were going to do with the money. I’ve never had a more pleasant conversation. I have never had one that felt more surreal.
Ik vind het echt een schitterend voorbeeld van hoe essentieel een partner kan zijn in het succes van de ander. Door nooit te twijfelen aan het talent van de ander, en door hen op de juiste koers te houden wanneer dat nodig is:
The head of the English department where I taught told me that the debate club was going to need a new faculty advisor and he put me up for the job if I wanted. It would pay $300 per school year which doesn’t sound like much but my yearly take in 1973 was only $6,600 and $300 equaled ten weeks worth of groceries. The English department head told me he’d need my decision by the end of the week. When I told Tabby about the opening, she asked if I’d still have time to write. I told her not as much. Her response to that was unequivocal, “Well then, you can’t take it.”
Maar bovenal, door het werk van de ander serieus te nemen, zelfs als de partner dat zelf niet doet. Stephen vertelt eerst dat zijn vrouw nooit vroeg om een tweede betaalde baan te zoeken (en dat hij het direct had gedaan als ze dat wel gesuggereerd had). Daarover zegt Tabitha nu:
Tabby has told me since that it never crossed her mind to have such a conversation. You had a second job, she said, in the laundry room with my typewriter.
❤️
Lees verder: in 2014 las ik Kings literaire memoires in de vorm van een schrijverszelfhulpboek. Ik tikte een Engelstalige samenvatting (geen idee meer waarom): Close the door, start writing. Kreeg weer helemaal energie toen ik het teruglas.