Hi, ik ben Ernst-Jan Pfauth, mede-oprichter van De Correspondent en POM. Elke maand verstuur ik een nieuwsbrief met inzichten en aanbevelingen over intentioneel leven en media. Ben je nog geen lid? Geef je hier op.
1. Welkom! Voortaan verstuur ik deze nieuwsbrief vanuit Substack in plaats van Mailchimp. Het dure Mailchimp groeide uit tot een marketingservice, terwijl Substack zich primair richt op schrijvers. Ook heeft Substack mooie community-functies, zoals reacties (er volgt dan ook een vraag aan jou op het einde van deze editie).
2. Over Substack gesproken: culinair journalist Mara Grimm is daar ook een nieuwsbrief begonnen. Elke aflevering heeft een thema, zoals croissants of sushi, en zit bomvol recepten- en adressentips. Door haar etiquetterubriek kwam ik erachter dat ik een wasabibarbaar ben!
3. Op woensdag 11 oktober organiseren Alexander Klöpping en ik een online event met New York Times-verslaggever Kashmir Hill over de gevaarlijke technologie gezichtsherkenning. Het wordt een leuke avond, doch functioneel angstaanjagend. Iedereen die via jegezichtisnuvanons.nl haar boek voorbestelt, mag gratis bij het event zijn. Het boek komt morgen uit, dus vandaag is je laatste kans om een kaartje te bemachtigen.
4. Soms lees je een stuk waarvan je denkt: dat had ik zelf willen schrijven. Admitting What is Obvious van Dan Shipper is zo’n artikel. Het gaat erover dat we soms niet aan onszelf durven toe te geven wat we het allerliefste doen. Bijvoorbeeld omdat het minder status heeft.
5. De schrijver Steven Pressfield gaf ooit een mooie naam aan dit fenomeen: een schaduwcarrière.
“Sometimes, when we’re terrified of embracing our true calling, we’ll pursue a shadow calling instead. The shadow career is a metaphor for our real career. Its shape is similar, its contours feel tantalizingly the same. But a shadow career entails no real risk. If we fail at a shadow career, the consequences are meaningless to us.”
6. Shipper en ik houden allebei vooral van schrijven, maar durfden dat in de wereld van ondernemersverheerlijking niet toe te geven. Dus maakten we onszelf wijs om in de eerste plaats ondernemer te zijn:
“Billions of dollars in value are wasted every year by people doing the high-status thing they wish they felt compelled to do instead of the weird, low-status thing they actually want to do.”
7. Het is heel bevrijdend om toch voor datgene te kiezen wat misschien minder ambitieus voelt, maar wat je wel meer energie geeft. Ik ben geen ondernemer die graag schrijft, ik ben een schrijver die daarnaast graag bedrijven bouwt. Doe jij wat je het allerliefste wil doen?
8. Ik moest ook denken aan dit onderscheid in type ambities:
9. Als je ook graag schrijft, kan ik één boek niet genoeg aanbevelen: Een duik in een vijver in de regen van George Saunders.
10. Niemand schrijft mooiere verhalen dan Saunders. Lees bijvoorbeeld eens dit magistrale dystopische verhaal over een vader die na een financiële meevaller ‘decoratiemeisjes’ koopt voor zijn dochter. In de voortuin wapperen voortaan vier vrouwen uit ontwikkelingslanden die van de opbrengsten hun families kunnen onderhouden. Maar als één van zijn andere dochters de meisjes bevrijdt, raakt de familie in zware financiële problemen.
11. Saunders geeft schrijfles aan de Universiteit van Syracuse en heeft zijn colleges gebundeld. Aan de hand van acht verhalen van onder andere Tsjechov, Tolstoj en Toergenjev deelt Saunders zijn schrijflessen, die eigenlijk levenslessen blijken te zijn. Ik werd er zó vrolijk en levenslustig van.
12. Ik ben ook een betere lezer van Saunders geworden. Dus ook als je niet schrijft, is Een duik in een vijver in de regen de moeite waard.
13. De Amerikaanse journalist Evan Gershkovich (32) van The Wall Street Journal zit al een half jaar ten onrechte vast in een Russische cel. Je kunt Evan een hart onder de riem steken door hem een brief te schrijven. Als je zijn vrienden mailt op freegershkovich@gmail.com, vertalen zij je bericht naar het Russisch (dat moet volgens de Russische wet) en bezorgen deze bij Evan.
14. Om de zoveel maanden lees ik een Latijns-Amerikaanse roman. Het vaak magisch-realistische en het fysieke aan die verhalen vormen een goede afwisseling met westerse auteurs die je vooral meenemen in hun gedachtenwereld.
15. Tot nu toe las ik vooral mannen van dat continent. Zoals Gabriel García Márquez (Honderd jaar eenzaamheid uiteraard), Mario Vargas Llosa (Voor uw liefde over journalistieke chantage) en Juan Gabriel Vasquez (met zijn imponerende Escobar-roman).
16. Daarom probeerde ik deze maand een boek uit van een schrijver die ik me uit mijn jeugd herinner: de Chileense Isabel Allende. Ik had vooraf geen enkele verwachting toen ik begon aan haar debuutroman Het huis met de geesten (1982). In deze epische familiekroniek (altijd fijn) ben je getuige van een fictieve weergave van generaal Pinochets machtsgreep.
17. Ik vond het een intrigerend boek om in te verdwijnen. Het maakt invoelbaar hoe beklemmend het moet zijn om je land te zien wegzinken in sabotage en uiteindelijk een militaire coup. Allende schrijft haar personages niet in zwart wit, maar in grijstinten, wat het heel spannend maakt om ze te volgen. Soms walg je van een personage, maar dan, tientallen bladzijden later, houd je weer van hem.
18. Als iemand die opgroeide in een Vinexwijk vind ik het moeilijk te geloven, maar nieuwbouw kan wél mooi zijn. Dat laat dit gigantische nieuwbouwproject in Guatemala zien:
19. Een vrouw van in de dertig stuurde me een berichtje toen haar moeder was overleden. Ze hadden op het ziekbed afgesproken dat zij later niet zou lezen in de dagboeken van haar moeder, maar wel in haar dankboeken. ‘Mijn moeder heeft tot de laatste week geschreven’, mailde ze. Bijvoorbeeld dat ze dankbaar was voor haar zus die ’s nachts bij haar bleef. En voor de liefde om haar heen.
20. Ik vind dat zo’n bemoedigende gedachte: zelfs als we weten dat we niet meer beter worden, zijn we in staat om de mooie dingen om ons heen te zien. Ook mensen die een dierbare hebben verloren of een grote teleurstelling te verwerken kregen, mailden me dat het beoefenen van dankbaarheid hen hielp.
21. Maar dat betekent niet dat je negatieve gevoelens met dankbaarheid moet wegdrukken, schrijf ik in dit artikel.
22. Video: nooit geweten dat vouwwagens zo cool kunnen zijn.
23. De tijdsgeest gevat in één diner: ik at op een industrieterrein een plantaardig fine dining-zevengangenmenu van een Extinction Rebellion-chef die je zelf laat bepalen hoeveel je afrekent. Het bijzondere restaurant TestTafel kwam ik op het spoor door deze recensie van Joël Broekaert. Zeker de ervaring waard!
24. Over restaurants gesproken: ik kan inmiddels uit persoonlijke ervaring bevestigen dat de restaurantserie The Bear (Disney+) de hype absoluut rechtvaardigt. Een opzwepende serie over het kleine universum dat elke restaurantkeuken vormt.
25. Naar welke muziek luister jij als je geconcentreerd werkt? Ik luister naar muziek zonder stemmen, zoals de meditatieve pianostukken ‘Reflections’ en ‘Evening Star’ van de Nederlandse pianist Ron Adelaar. Maar Bas Heijne vertelde me eens dat hij Rihanna op repeat zet, haha. Wat is jouw tip? Laat het weten in de comments.