Je winkelwagen is momenteel leeg!
-
Op 11th avenue op de hoek met 51st street wacht een grote groep mensen voor een grijs smoezelig gebouwtje. ‘The Daily Show with Jon Stewart’, staat er op de blauwe luifel. Ik ben een paar dagen in New York en omdat een van mijn reisgenoten een comedy scout bij Comedy Central kent, mogen we vanavond als ‘VIPS’ op de tribune plaatsnemen.
(meer…) -
Dankzij een residentieproject van het Vlaams-Nederlands Huis deBuren en Stichting Biermans-Lapôtre verbleven Daniël van der Meer en ik begin juli twee weken in Parijs. We werden geacht een essay en een stuk over een museum te schrijven. Het essay had Daniël in Parijs al af en omdat hij geen blog heeft, publiceerden we dat op pfauth.com. Inmiddels zijn we een maand verder en heeft Daniël ondanks het overweldigende succes van ‘Daniël doet Viktor & Rolf‘ nog steeds geen blog. Daarom – het blijft toch een vriend hè – publiceren we zijn museumstuk ook hier.
Een van de twee zwarte loges: Club Silencio in Parijs Gastbijdrage van Daniël van der Meer
Moet ik met mijn rechterbeen eerst naar binnen? Ik duw tegen de deur. ‘Tirez’. Je weet het nooit zeker.
De gevel die ik zojuist bekeken heb, is op een exorbitante manier ingetogen. Naast enkele groentekraampjes en cafés staat een gebouw dat in zijn grootte afwijkt van de bescheiden woningen en winkels in de straat. Het is de loge van Le Grand Orient de France, een van de obediënties van de Franse vrijmetselarij.
De hal is gigantisch. Twee liften, een balustrade, beeldschermen en een balie. Twee grote, donkere mannen in pak kijken kwaad op. Ze wijzen naar de achterkant van de hal, naar het museum. (meer…) -
Dankzij een residentieproject van het Vlaams-Nederlands Huis deBuren en Stichting Biermans-Lapôtre verblijven Daniël van der Meer en ik twee weken in Parijs. We worden geacht een essay te schrijven. Daniël – als mede-oprichter van literair tijdschrift Das Magazin en eindredacteur van Literaturfest – is iets ijveriger, en heeft het dus al af. Een blog heeft hij dan weer niet, dus plaatsen we zijn gonzoverslag van de Parijse modewereld maar hier.
Foto van twitteraccount Viktor & Rolf Gastbijdrage van Daniël van der Meer
De strijkbout is kwijt. Heus, er zijn tientallen mails gestuurd, kamers doorzocht, onder de bedden zelfs, alleen is er nog niets gevonden. Al twee weken niet. Maar wees gerust, die onverlaat vinden ze nog wel. En mocht het een troost zijn, we lopen er nu allemaal gekreukt bij, alle gasten van huize Biermans-Lapôtre – en de receptioniste wijst naar de tweehonderd solidaire kamers op de plattegrond. Allemaal, op één na, maar ik corrigeer haar niet. Terug op mijn kamer leg ik een paar boeken op m’n overhemd.
Nog vier uur. (meer…) -
Het is me al lang niet meer gelukt om normaal een restaurant binnen te lopen. Ik kijk of de obers wel groeten, keur de toestand van het tafeltje en weeg het papier van de menukaart. Dat is allemaal de schuld van mijn vader. Hij is sinds een paar jaar restaurantrecensent voor het AD. Doordat ik hem een paar keer vergezelde als tafelgenoot, heb ik me een fractie van zijn kritische houding eigen gemaakt. Tel daar drie jaar barmanschap bij op en u begrijpt: ik zit behoorlijk meta achter m’n bord.
Om die handicap in mijn voordeel te laten werken, zal ik vanaf nu verslag doen van elk bijzonder restaurant dat ik bezoek. Format: plussen en minnen. Lekker overzichtelijk.
Ik pretendeer overigens geen recensent te zijn. Mijn gebrekkige culinaire kennis zou zich bij de eerste kritische zin wreken. Maarrr.., wie op zoek is naar een bespreking van een leek die heel verdrietig kan worden van gemakzucht bij de bediening of een lelijk decor, en heel vrolijk van het tegenovergestelde, zit hier goed. Als mijn vader mee is en af en toe wat wijs zegt over het eten, krijgt u dat er gratis bij.
Beter dan aflevering één gaat het niet worden, want ik bespreek Oud Sluis, het beste restaurant van Nederland. Drie sterren en fucking exclusief. Uw blogger reserveerde op 22 september 2011 en kon pas afgelopen zaterdag, 24 november 2012, terecht. Dat gaf genoeg tijd om te sparen, want van het geld dat je bij een diner in Oud Sluis kwijt bent, kan je ook een midweek naar Barcelona. Oké, daar gaan we. Plussen en minnen! (meer…)
-
Het is vijf voor elf, tot de barman de grote wijzer een duwtje geeft. Een knipoog, het is opeens tien minuten na sluitingstijd. Onze bellinis zijn nog half vol, wat neerkomt op 7,5 euro aan drank per glas. Om ons heen druipen de vaste gasten af. De mannen zoenen de barman. Als wij even later ook de Calle Vallaresso inlopen, houdt hij – in wit pak, met zwarte strik – de deur open. We zijn in de voetsporen van Ernest Hemingway, Charlie Chaplin, Truman Capote en Peggy Guggenheim getreden. Dat was Harry’s Bar.
(meer…) -
‘Let’s geek out!’, mailt ReadWriteWeb mij vandaag. Volgende week zaterdag vertrek ik voor een paar dagen naar New York om hun conferentie te bezoeken. Ongeveer elke nieuwemediaheld betreedt het podium: Nick Denton van Gawker, de oprichters van Foursquare en Flipboard, investeerder Fred Wilson, you name it. Wat ze gaan zeggen? Dat lees je te zijner tijd hier. Maar ik tik dit stukje vooral als een ode aan de stad waar ik gek op ben.
(meer…)