Vorige week hingen Ward Wijndelts en ik in een New Yorks café genaamd Amsterdam. Een man die door zijn succes in de reclamewereld verveeld was geraakt en het pad van de kunst had gekozen, gaf ons over Duits witbier advies: ‘Maak van het nieuws één groot spelletje’. “Als er verkiezingen in Turkije zijn, wil ik daar door de steden kunnen rondlopen en mensen uit verschillende lagen van de maatschappij vragen kunnen stellen”, of: “Ik wil een paar vrienden uitnodigen en dan samen een role-playing-game over Turkije spelen”.

Vanmorgen was ik gewoon op de redactie van NRC, maar kreeg ik wéér advies van een New Yorker. Dit keer was het Jay Rosen, professor journalistiek aan New York University. En ook hij begon over games.

Rosen dacht, onder toeziend oog van de NRC-redactie, hardop na:

Laat je lezers per onderwerp levels halen. Weet de lezer niks van een onderwerp? Dan is hij in level 1. Is het een absolute expert? Dan zit hij in level 6. Vervolgens kan je de nieuwsvoorziening aanpassen aan de levels.

Dat werkt zo: er breekt een revolutie uit in een Arabisch land. De lezer die nog weinig van dit land en hoe het bestuurd wordt weet, krijgt een artikel van het niveau ‘level 1’ voorgeschoteld: een basisstuk met veel uitleg. De lezer die de revolutie al een tijd volgt, en een bachelor politicologie op zak heeft, komt binnen op een artikel uit level 3. De Arabist krijgt level 6 voorgeschoteld.

Hoe je die levels precies indeelt, zei Rosen allemaal niet. Dat maakt ook niet uit, want met dit gedachteexperiment maakt hij nog maar eens duidelijk hoe belangrijk de expertise van de lezer is. Elke krant zou blij moeten zijn met aanvullingen van een lezer uit hoog level. “Iemand die in level 6 zit, zou je eigenlijk moeten aannemen”, grapte Rosen. En je hebt pas echt een probleem, zei hij, als een level 3-journalist moet schrijven voor een publiek van level 4 en hoger.