Je winkelwagen is momenteel leeg!
-
Dat we in het tijdperk van de influencers leven, was me wel duidelijk. De weerkaatsing van de schijnwerpers op de Kardashians, Hadids en Pewdiepies van deze wereld bereikt ook mijn feeds.
Maar door het boek Get Rich or Lie Trying van de Britse verslaggever Symeon Brown ontdekte ik dat de grootste groep influencers aan me voorbij is gegaan. De micro-influencers:
[..] Nobody trusts big influencers; it’s the smaller micro-influencers [..] who are seen as more relatable, trustworthy and therefore commercially valuable.
Symeon Brown – Get Rich or Lie TryingMisschien komt het omdat ik het geluk had op te groeien in een kansrijke omgeving. Brown had dat niet, en omschrijft hoe zijn Facebook-feed eruit ziet.
(meer…) -
Vette onderzoeksvideo van Vox en The Pudding, waarin twee datajournalisten in tweeëntwintig minuten het effect van een TikTok-hit uitpluizen:
Video door Vox Een paar observaties:
- De distributiekracht van TikTok is ongekend. Zoals eerder beschreven kunnen videos en liedjes door de ingebouwde sample-functie van TikTok snel viraal gaan.
- Als een liedje het goed doet op TikTok, werkt het ook op Spotify. Na een liedje te hebben gehoord op TikTok, willen mensen het afspelen op Spotify. Door die vele aandacht belanden de liedjes vervolgens ook in redactionele afspeellijsten. Gevolg: artiesten met een TikTok-hit zien hun maandelijkse plays door het dak gaan.
- De TikTok-Spotify-Pipeline zorgt ervoor dat artiesten betere deals krijgen van platenlabels. Een standaard platendeal in de VS heeft een royaltieverdeling van 85% voor het label en 15% voor de artiest. Alle masters zijn van het label. Maar als een artiest zelf al voor distributie kan zorgen, heeft ie een goede onderhandelingspositie (leverage!). Daardoor bieden labels steeds vaker fifty/fifty-deals aan, waarbij de artiest eigenaar van de masters blijft en alleen een licentie verkoopt.
- Maar waarom zou je überhaupt bij een label gaan als je zelf de wereldwijde distributie kunt regelen? Uit de data van Vox blijkt dat steeds meer artiesten die een hit hebben gehad in de Spotify Top 200 lekker voor zichzelf blijven werken.
Meer artiesten blijven onafhankelijk! Ze innen zelf Spotify-cheques, verkopen hun eigen merchandise en toeren de wereld rond. Mooie middelvinger naar de gulzige middleman.
Hoewel, ‘onafhankelijk’, ze zijn natuurlijk wel overgeleverd aan de grillen van het TikTok-algoritme. Drie tot vijf keer per dag posten, luidt het devies. Bovendien moet je een aantal banen combineren:
Still uit de video van Vox Dat je niet denkt dat het die onafhankelijke artiesten aan komt waaien.
-
Sinds we weten dat Twitter van Elon wordt, zijn er drie dominante narratieven:
- Het is eng dat een miljardair zo’n belangrijk medium koopt (Eens. Al vond ik het ook eng dat zo’n invloedrijk medium beursgenoteerd is en dus gericht op winstmaximalisatie in plaats van haar rol in de democratie)
- Maar vrijheid van meningsuiting dan? (Ik maak gebruik van de vrijheid om nog even geen mening te hebben hierover)
- Hoe gaat Twitter de aankoopsom van 44 miljard dollar waard zijn?
Over dat laatste punt vliegen de analyses me om de oren van bloggers die ik heel graag lees. Eerst Ben Thompson (maak er twee bedrijven van: TwitterServiceCo en TwitterAppCo), toen Nathan Baschez (geef iedereen de kans een eigen algoritme voor Twitter aan te bieden) en nu van Packy McCormick.
Die komt met een spot on observatie over Twitters commerciële potentieel die een open deur lijkt, maar waar hij nu op geweldige wijze de woorden aan geeft.
Twitter lekt geld
McCormick denkt dat Twitter een app-ecosysteem a la WeChat moet ontwikkelen. Twitter heeft immers een heel dominante positie als een plek waar bedrijven klanten vinden (denk aan content marketing en inhaak-tweets) en met ze communiceren (denk aan DM’s voor web care). Alleen omdat je vrijwel niets op het platform kunt kopen, lekt er geld weg:
The fun thing about building platforms and primitives is that the swarm will figure out way more compelling projects than I can imagine sitting here, but the benefit to Twitter is clear: stop letting people discover things on-platform and purchase off-platform
If We Ruled the Tweets van Packy McCormickIk heb dit als gebruiker ook gemerkt. Van alle boeken, tickets en lidmaatschappen die ik via Twitter verkocht, zag het medium geen cent van terug.
Als andere bedrijven hun producten kunnen integreren met Twitter, kan het medium bakken geld verdienen met commissies.
McCormick noemt een aantal voorbeelden, zoals meer integratie van bedrijven in Twitter DM’s. Handig als KLM automatisch je vlucht kan zien bijvoorbeeld, als ze ooit weer eens aan web care gaan doen. In China is dit doodnormaal, daar DM’en zelfs journalisten met lezers.
Of native integratie van populaire nieuwsbrief- en podcastapps.
Een van de meest prikkelende ideeën vond ik dat je je Twitter-profiel – “the most underdeveloped real estate on the internet” – en bijbehorende connecties zou kunnen gebruiken voor het communiceren met andere services (denk aan een event op Zoom of het streamen van een game). Of, jawel: “Twitter profiles could be the portal to the Open Metaverse”.
Andere interessante punten uit het artikel:
- Hij benadrukt het belang van de kleine groep ‘power users’. Zij zorgen ervoor dat de andere gebruikers ook mee blijven doen. Stukkie Pareto-principe in de praktijk. McCormick stelt zelfs voor dat ze via een Twitter DAO een bestuurszetel krijgen.
- Dat blauwe vinkje beschikbaar maken aan iedereen, voor een kleine maandelijkse fee. Dat maakt Twitter betrouwbaarder als identificatiemethode en levert het bedrijf miljarden op.
- Een aantal van de plannen die Musk aan investeerders pitcht zijn gelekt aan The New York Times. Daaruit blijkt dat abonnementen een cruciale rol gaan spelen. McCormick vindt dat logisch. Twitter is niet een sociaal netwerk a la Facebook maar een professioneel netwerk a la LinkedIn. En laatstgenoemde haalt grote meerderheid omzet uit abonnementen als LinkedIn Premium (maak ik zelf ook gebruik van). Voordat LinkedIn verkocht werd aan Microsoft, kwam slechts 18 procent van de omzet uit advertenties.
-
Als het over de toekomst van media en publiceren gaat, heb je mijn interesse. Maar als mensen over cryptocurrencies en de blockchain begonnen, lette ik nooit zo goed op. Ik associeerde het vooral met get-quick-rich-schemes en niet met mijn vakgebied.
Welnu, dat is veranderd.
(meer…) -
De laatste tijd volg ik LocoL, een fastfoodketen in Californië.
Ja, dat is wellicht wat onverwacht.
Twee topchefs proberen fastfood zo gezond en voedzaam mogelijk te maken. Zo malen ze door het burgervlees granen en tofu, gaat er gerst door de kip en zorgen ze voor een zoete smaak in de broodjes door rijstbloem in plaats van suiker te gebruiken.
Hun doel: gezonder en betaalbaar eten voor iedereen.
Ik denk dat in die aanpak lessen voor de media zitten.
(meer…) -
Eerst even deze grafiek, waaruit blijkt dat adblockers wereldwijd 30 procent populairder zijn geworden:
Aldus anti-adblockerbureau PageFair (klik op afbeelding voor details) Neem daar de dominantie op de advertentiemarkt van Facebook en Google bij, en je begrijpt: vrijwel elk mediabedrijf wil dat consumenten hen direct gaan betalen voor content. (meer…)
-
Groot op de voorpagina van The Grey Old Lady afgelopen woensdag: we starten met een podcast. Elke dag praat verslaggever Michael Barbaro luisteraars bij over de achtergronden van het nieuws. Zo gaat het in de eerste aflevering over Trumps keuze voor de hoogste rechter en wat we van hem kunnen verwachten.
The Daily is heel goed gemaakt, en een heel slim idee:
- het maakt het grote instituut persoonlijker: verslaggevers stellen elkaar voor, delen twijfels en analyses die ze minder snel op zouden schrijven. Dat zorgt voor meer vertrouwen vanuit het publiek.
- De podcast is een toegankelijke gateway tot de analyses van The New York Times: ‘Wil je als luisteraar meer weten? Lees onze stukken.’
- Ze betrekken luisteraars – die kunnen bijvoorbeeld inbellen op een voicemail. Dat zorgt voor een meer persoonlijke band, en dat leidt ook weer tot meer vertrouwen.
-
In de nieuwe aflevering van Een Podcast over Media behandelen Alexander Klöpping en ik uiteraard ook de aankondiging van Medium.com om grotendeels te stoppen met advertenties. 50 mensen verliezen daardoor hun baan.
Ook als je niet met Medium.com werkt, is dit interessant nieuws, want Medium worstelt met dezelfde uitdaging als de meeste grote uitgevers. (meer…)
-
Oudjaarsdag! Dus ik dacht: ik schrijf drie goede voornemens voor de media op.
1. We maken dingen waar het publiek graag voor betaalt
The New York Times en The Washington Post hebben twee dingen gemeen: ze zien hun advertentie-inkomsten dalen en hun abonnementen-omzet stijgen. Of die stijgende lezersomzet de dalende advertentieomzet kan compenseren? Vast nog niet, maar het is wel een groeimarkt. The way to go.
Kijk maar naar de muziek- en filmwereld, waar ze er allang achter zijn. (meer…)
-
Zoals eerder geschreven: messaging apps als Whatsapp en Facebook Messenger hebben inmiddels meer actieve gebruikers dan sociale netwerken.
Alleen lopen we in het Westen nog lichtjaren achter op China. Want daar doet iedereen *alles* in WeChat. Van betalen in de winkel tot het vinden van een baan en van het boeken van een taxi tot het bestellen van een pizza.
Op Bloomberg verscheen een stuk dat me voor het eerst echt liet inzien hoe het is om zo’n allesoverheersende app te gebruiken.
Een Amerikaanse vrouw reist naar China en komt er binnen no-time achter dat ze niet zonder WeChat kan en hoe het de omgangsvormen beïnvloedt. Voorbeeldje: mensen zeggen hun naam niet meer bij het voorstellen, want je ziet het profiel van de ander al op WeChat.
Wat zou in Nederland de allesoverheersende app worden? Facebook Messenger? Je ziet hier en daar voorzichtige experimenten, zo kun je bij KLM al via Messenger vliegtickets boeken.
(Trouwens: media kunnen sinds vorige week hun instant articles ook in Messenger laten laden – meer bereik, dus meer advertentieverkoop)
-
Voor de VPRO en De Correspondent presenteer ik samen met de geweldige Marian Cousijn een talkshow over kunst: Artfest. We voeren kunstgesprekken zonder bewijsdrang.
De laatste editie ging over kunst die ophef veroorzaakt (vandaar die kunstdildo’s op tafel).
Er schoof een kunstenaar aan die bijna als een soort oorlogsjournalist te werk gaat.
Ronald Ophuis schildert dingen waar je niet geconfronteerd mee wilt worden, zoals groepsverkrachtingen en moordpartijen.
(meer…) -
Pardon.
Ik was even drie weken uit de running. Eerst door een griepje, daarna door een reis van twee weken in Colombia.
Ik moest namelijk op het World Editors Forum in het belachelijke mooie Cartagena de Indias een lezing geven over hoe De Correspondent leden bij de journalistiek betrekt.
Direct nadat de president van Colombia gesproken had trouwens. Ik mocht helaas niet zijn fancy katheder gebruiken:
Goed, nu ben ik terug en deel ik graag weer interessante innovaties in de mediawereld.
Purple
Op conferenties over de toekomst van de journalistiek gaat vrijwel elke spreker los over dat messaging hét distributiemodel van de toekomst is (hier meer als je die ontwikkeling gemist hebt).
Tijdens een van deze lyrische toespraken kwam ik een service tegen die ik nog niet kende: Purple.
Purple deed maar één ding: het stuurde je smsjes met belangrijk nieuws over de Amerikaanse voorverkiezingen. Zo hoefde je nooit bang zijn wat te missen. Sterk, en servicegericht.
Slim model, want niemand in de media kan het zich veroorloven alleen nog maar na te denken over welk verhaal je wilt vertellen. Minstens zo belangrijk: hoe krijg ik het zo efficiënt mogelijk bij mijn publiek?
Hoe kan ik het verhaal zo brengen, dat ik geen minuut te veel van mijn lezer/kijker/luisteraar vraag? En als mijn publiek vervolgens meer wil weten, hoe bied ik ze dan verdieping?
Er liggen denk ik nu grotere uitdagingen bij de distributie van informatie, dan bij het creëren ervan.
(nu de voorverkiezingen over zijn, lijkt Purple zich op meer algemeen nieuws te richten. Ze profileren zich nu als ’your personal knowledge nerds’)